Up in the Air (2009)

Jason Reitman należy do tej wąskiej grupy reżyserów, którzy jeszcze nie zaliczyli wpadki. Oczywiście póki co zbyt wiele filmów nie nakręcił, ale i tak nie jest to zły rezultat. "W chmurach" z całej trójki jego pełnometrażowych komedii ("Dziękujemy za palenie" i "Juno") uważam chyba za najsłabsze, ale to wciąż naprawdę kawał dobrego kina.

Film rozgrywa się na dwóch poziomach znaczeniowych. Na pierwszym jest to historia starego kawalera, który znalazł sobie idealną niszę do egzystencji. Prawie całe życie spędza na lotniskach, w samolotach i hotelach. Jego relacje z ludźmi są przelotne i rzadko kiedy powtarzalne. Jedynym wyjątkiem jest Alex, która zdaje się postępować zgodnie z identyczną filozofią. Ich związek pewnie trwałby w najlepsze, gdyby nie młoda na siłę wciśnięta mu asystentka Natalie. Jej naiwność i pragnienie trwałego związku przebije się w końcu przez gruby pancerz, co niestety sprawi, że stanie się wrażliwy na zranienie.

Na drugim planie jest to film poruszający bardzo aktualny problem likwidacji stanowisk pracy. Reitman w zaskakująco delikatny sposób obchodzi się z tym drażliwym dla wielu Amerykanów tematem, jednocześnie obnażając tchórzowską politykę korporacji, co było tematem "Dziękujemy za palenie". Reitman nie unika i bolesny prawd, ale pokazuje też, że zwolnienie może być szansą na realizację własnych marzeń.

"W chmurach" ogląda się z przyjemnością, ale do najlepszych komedii tego roku trochę mu brakuje. Bardzo spodobała mi się postać Alex grana przez Verę Fermigę. Podoba mi się też dynamika komediowa pomiędzy Fermigą, Clooneyem i Anną Kendrick. Natomiast ze zdumieniem słucham, jak to George Clooney za swoją rolę otrzymuje kolejne nagrody. Jest to bowiem rola, przy której graniu kompletnie nie musiał się wysilać, wystarczy że będzie sobą (a przynajmniej takim sobą, jakiego widzowie znają z mediów). Jest to ten sam typ aktorstwa co w ubiegłym roku zaprezentował Mickey Rourke. W Ameryce najwyraźniej to jest teraz w modzie.

Ocena: 7