The Book of Eli (2010)

Połóżcie dłoń na blacie. Weźcie tępą piłę i zacznijcie odcinać sobie palce po kolei, jeden po drugim. Gdy już obetniecie wszystkie, zanurzcie kikut w kwasie solnym. Gwarantuję, że będzie to doświadczenie znacznie przyjemniejsze od oglądania "Księgi ocalenia". To chyba najgorszy filmy dekady, jaki widziałem w kinie, a wydawało mi się, że po "Nienarodzonym" nic gorszego mnie już nie spotka. Oczywiście, jeśli jesteście zwolennikami moherowych nakryć głowy, wtedy film braci Hughes będzie dla was najlepszych kinowym doświadczeniem od czasu kulinarnego przeboju wszech czasów z przepisem na ludzkiego tatara czyli "Pasję".

Początek "Księgi ocalenia" jest całkiem obiecujący (nawet mimo obecności kota z teledysku Lady Gagi). Pierwsze minuty przywodzą na myśl "Mad Maxa" oraz westerny z lat 70. Niestety iluzja szybko pryska zastąpiona rosnącą w zastraszającym tempie piramidą bzdur. Pal go sześć idiotyczne pojedynki w stylu anime (są przynajmniej ładnie skręcone), ale z chwilą gdy bohater trafia do miasteczka, ginie gdzieś cała fabuła zastąpiona krótkimi epizodami z najbardziej oklepanymi i banalnymi rozwiązaniami. Gdyby jeszcze była w tym choćby ziarenko autoironii! Ale nie! Tu wszystko jest śmiertelnie poważne. Po godzinie ma się tego już serdecznie dosyć i marzy się jedynie o opuszczeniu sali.

Najgorsze jednak w tym wszystkim jest przesłanie. "Księga ocalenia" odrzuca mi swoim światopoglądem, któremu blisko jest do fanatycznego, wojującego chrześcijanizmu. Oto mamy tu maluczkiego, prostaczka, który zaślepiony (!!!) jest wiarą. I to okazuje się być dobrą rzeczą. To pozwala mu wyjść z każdej opresji i za jego sprawą zniszczona wiara chrześcijańska zostanie zachowana. Skrajnym katolikom i protestantom to jawne wyzwanie rzucone ateistom, muzułmanom i innym ruchom kwestionującym tradycyjne normy "Księga ocalenia" na pewno się spodoba. Jest to kwintesencja dogmatyzmu i populizmu prawicy.

Ocena: 1