Delirious (2006)

I kolejny film, który ma lepszą obsadę niż na to zasługuje. Tym razem obyło się jednak bez całkowitego blamażu, choć niestety całość sprawia wrażenie misz-maszu, nad którym nikt nie potrafił objąć kontroli.

"W pogoni za sławą" to dwa nachodzące na siebie filmy. Pierwszym jest historia fotografa-samotnika. Jest paparazzo, ale bardzo broni się przed tym terminem. Marzy mu się sława, akceptacja ze strony rodziny, ale dopóki nie pozna pewnego bezdomnego młodego chłopaka, dopóty nie zorientuje się, jak bardzo w jego życiu brakowało przyjaciół. Druga historia to opowieść romantyczna niemal żywcem wyjęta z baśni Andersena. Młoda, odnosząca sukcesy księżniczka popkultury spotyka na swej drodze żebraka. Spędzają razem wspólny wieczór, ale okoliczności ich rozdzielą. Żebrak stanie się jednak wschodzącą gwiazdą, co da mu szansę na kolejne spotkanie i odzyskanie serca ukochanej. Obie historie łączy postać bezdomnego/żebraka zagrana przez Michaela Pitta. Niestety ten bohater, choć pełni główną rolę w filmie nie ma tak naprawdę własnej historii i to jest podstawowa wada całego projektu. Przeskoki z jednej fabuły w drugą i z powrotem sprawiają, że tak naprawdę obie na tym tracą, a Pitt nic nie zyskuje. Żal mi jest przede wszystkim tej pierwszej historii, głównie ze względu na Steve'a Buscemiego. Jego finałowa scena jest tak żenująca, że aktor powinien pozwać twórców za niszczenie jego aktorskiego wizerunku.

Film ma duży plus za przypomnienie mi zespołu The Dandy Warhols.

Ocena: 5