The Last Exorcism (2010)
"Ostatni egzorcyzm" to bardzo przewrotny film. Tak jak jego bohaterowie są zwodzenie (i sami zwodzą), tak i widzowie są wodzeni na manowce. Bowiem film, wbrew tytułowi nie jest horrorem o egzorcyzmach. Chwilami można zwątpić, czy w ogóle jest horrorem. I to właśnie ta przewrotność, nagłe wolty fabularne sprawiła, że film przypadł mi do gustu.
Film zrealizowany został w konwencji dokumentu. Ekipa towarzyszy pastorowi Cottonowi Marcusowi, który był za dobry w tym, co robi. Z urodzenia showman, wychowany na pastora, z czasem stał się cynikiem, który zaczął kwestionować swoją wiarę (i wiarę innych). Przestał m.in. wierzyć w opętania, ale nie przestał odprawiać egzorcyzmów. W szopce, którą odstawia przez "opętanymi" widzi prawdziwie zbawczą siłę, przekonuje ich, że pozbył się demona i rzeczywiście wszystko zdaje się wracać do normy. Jednak sprawa z młodą Nell okaże się zupełnie inna. Tym razem jego sztuczki nie zdadzą egzaminu. Czy jednak oznacza to, że jest opętana? A może jest po prostu osobą mocno zaburzoną, która uciekła w opętanie, by uniknąć konsekwencji pewnych czynów?
Daniel Stamm świetnie żongluje sytuacją. Zaczyna od religijnego szamba, potem zmienia film w cyniczną przypowieść o sile autosugestii, potem znów podważa racjonalne wytłumaczenia, by po chwili raz jeszcze podważyć zasadność wyciąganych wniosków. Jeszcze bardziej spodobało mi się, że ten film odnoszący się do najbardziej pierwotnych elementów wiary wykorzystuje je, by głosić myśl ateistyczną. Przesłanie "Ostatniego egzorcyzmu" jest bowiem proste: przestańcie wierzyć w Boga, to przestaniecie też wierzyć w demony, a dzięki temu znikną opętania. To właśnie zaściankowa bogobojność otwiera drogę "demonom". Oczywiście pod koniec Stamm zakwestionuje i to przesłanie, ale to niczego nie zmienia.
Spodobał mi się także Patrick Fabian. Był bardzo naturalny, prawie w ogóle nie czułem, że gra. Na początku to dzięki niemu można było uwierzyć w iluzję, że to wszystko jest filmem dokumentalnym.
Ocena: 7
Film zrealizowany został w konwencji dokumentu. Ekipa towarzyszy pastorowi Cottonowi Marcusowi, który był za dobry w tym, co robi. Z urodzenia showman, wychowany na pastora, z czasem stał się cynikiem, który zaczął kwestionować swoją wiarę (i wiarę innych). Przestał m.in. wierzyć w opętania, ale nie przestał odprawiać egzorcyzmów. W szopce, którą odstawia przez "opętanymi" widzi prawdziwie zbawczą siłę, przekonuje ich, że pozbył się demona i rzeczywiście wszystko zdaje się wracać do normy. Jednak sprawa z młodą Nell okaże się zupełnie inna. Tym razem jego sztuczki nie zdadzą egzaminu. Czy jednak oznacza to, że jest opętana? A może jest po prostu osobą mocno zaburzoną, która uciekła w opętanie, by uniknąć konsekwencji pewnych czynów?
Daniel Stamm świetnie żongluje sytuacją. Zaczyna od religijnego szamba, potem zmienia film w cyniczną przypowieść o sile autosugestii, potem znów podważa racjonalne wytłumaczenia, by po chwili raz jeszcze podważyć zasadność wyciąganych wniosków. Jeszcze bardziej spodobało mi się, że ten film odnoszący się do najbardziej pierwotnych elementów wiary wykorzystuje je, by głosić myśl ateistyczną. Przesłanie "Ostatniego egzorcyzmu" jest bowiem proste: przestańcie wierzyć w Boga, to przestaniecie też wierzyć w demony, a dzięki temu znikną opętania. To właśnie zaściankowa bogobojność otwiera drogę "demonom". Oczywiście pod koniec Stamm zakwestionuje i to przesłanie, ale to niczego nie zmienia.
Spodobał mi się także Patrick Fabian. Był bardzo naturalny, prawie w ogóle nie czułem, że gra. Na początku to dzięki niemu można było uwierzyć w iluzję, że to wszystko jest filmem dokumentalnym.
Ocena: 7
Komentarze
Prześlij komentarz