Looking for Eric (2009)

Kto by pomyślał, że Ken Loach może się zrobić tak bardzo sentymentalny na stare lata. Ale to dobrze, dzięki temu powstał jeśli nie najlepszy, to z całą pewnością najbardziej pozytywny film o piłce nożnej.

Bohaterem filmu jest listonosz Eric. To sympatyczny gość, którego niestety życie trochę przerasta. Nie udźwignął ciężaru bycia mężem i ojcem i przed wielu laty porzucił miłość swojego życia. Teraz, kiedy ją spotkał, wpadł w panikę, przez co wylądował w psychiatryku. Nie pozbierał się też do końca po tym, jak sam został porzucony przez kobietę, która na dodatek zostawiła mu na wychowanie dwójkę nastolatków. Ci, pozostawieni sami sobie, dziczeją, ignorują go i wpadają w poważne tarapaty. Jest jednak coś, co nie tylko utrzyma go przy życiu, ale co pozwoli mu się w końcu wziąć w garść. Tym czymś jest piłka nożna, a dokładniej: idol Erica, jego imiennik Eric Cantona oraz kumple z pracy i tak jak on zagorzali kibice Manchesteru.

Bardzo spodobała mi się pierwsza połowa filmu. Loach urzekł mnie delikatnością z jaką opowiada historię Erica. Pełno w niej ciepła i delikatnego humoru w pokazaniu męskiej przyjaźni. Film chwyta za serce, kiedy odkrywamy kolejne elementy z przeszłości Erica (przepiękna scena, kiedy jego dawna miłość Lily widzi kartkę, jaką wysłała mu ćwierć wieku temu). Do tego jest to też po części film dokumentalny opowiadającym o fanatycznym oddaniu kibiców swojej drużynie jak i o samym Ericu Cantonie. Druga połowa, kiedy do wszystkiego dołącza wątek gangsterski, ma trochę słabsze tempo. Jednak mimo to całość do końca trzyma wysoki poziom.

"Szukając Erica" to najlepszy film Loacha od czasu "Słodkiej szesnastki".

Ocena: 8