Dream House (2011)

Freud i spółka nie mieli do końca racji. Czasem bycie wariatem nie jest złe, nawet jeśli jest się nim jedynie w oczach innych. Szaleństwo bywa nie tyle chorobą ile procesem leczenia. U niektórych jest to proces, który dobiegnie końca, u innych nie. Czasem trzeba jednak zaryzykować i zanurzyć się w świecie z "drugiej strony lustra" zamiast poddawać się terapii i zatruwać lekami.

Kiedy poznajemy Willa, prowadzi on życie jak z bajki. Ośnieżony dom wieczorową porą jest jakby żywcem wyjęty z bożonarodzeniowej historyjki. Jest zbyt pięknie, żeby było prawdziwe. A jednak, czy fakt, że jest to świat niedostępny dla nikogo poza Willem sprawia, że jest mniej realny? Dla ludzi z boku mogą to być jedynie omamy i złudzenia, jednak Will żyje w tym świecie, gdzie znalazł schronienie przed bólem. I kiedy realny świat wkroczy brutalnie w jego osobisty raj, na nowo będzie przeżywał koszmar tragedii, przed którą z takim wysiłkiem uciekł. Jednak ten fikcyjny świat go wzmocnił i teraz będzie gotowy, by skonfrontować się z prawdą, która nie tylko jego zaskoczy.

Zupełnie nie rozumiem złych opinii o tym filmie. Jim Sheridan stworzył nastrojową współczesną baśń o miłości większej niż śmierć, o życiu z traumą i akceptacji wyroków losu. Pierwsze 30 minut to zachwycające zdjęcia, które tworzą obraz rodem z najpiękniejszych baśni. Spodobał mi się też sposób w jaki Sheridan pokazuje erozję tego świata ze snów. Scena z gorączkującymi córkami porusza sugestywnym obrazem przeżywania traumy od nowa, konieczności doświadczenia w pełni bólu, by móc zacząć proces leczenia.

To prawda, chwilami film jest zbyt schematyczny. Wolałbym, żeby Sheridan nie skłaniał się tak mocno w stronę historii o duchach. Mógł też sobie darować ostatni rzut oka na witrynę. Ta konieczność postawienia kropki na "i" okazała się sporym hamulcem. Na plus zaliczam grę Craiga i Weisz, choć w ich przypadku trudno mówić o grze, oni miłością przecież żyli.

Ocena: 7