Hope Springs (2012)

"Dwoje do poprawki" jest dla mnie niczym letni romans. Wpadłem po same uszy, wbrew rozsądkowi pozwoliłem, by Meryl Streep, Tommy Lee Jones i David Frankel skradli moje serce. Niby wiem, że ten film to nic specjalnego, że pewnie za parę miesięcy poza wspomnieniem tego, jak się czułem oglądając go, nic więcej nie będę pamiętał. A jednak póki trwał, nie miało to dla mnie żadnego znaczenia.

W sumie jest to krzepiąca bajka mająca na celu wzbudzić w widzach siłę, by zamiast spisywać związek na straty, wzięli się w garść i powalczyli nie o to, co było, ale o przyszłość. Pomimo tego jest to jeden z najbardziej szczerych filmów o małżeństwie z długim stażem i starości. I to opowiedziany w sposób, jakiego się kompletnie nie spodziewałem.

Frankel nie poszedł typową dla Amerykaną drogą komedii, gdzie problemy są trzymane na dystans dzięki humorowi. Owszem, jest tu wiele scen, na których można się śmiać. Wynika to jednak z nieporadności bohaterów, która prowadzi do absurdalnych sytuacji. Jednocześnie sytuacje te są bardzo bolesne, obnażając przerażającą prawdę o skostniałych związkach, gdzie nie sposób wyobrazić sobie rozmowę od serca, skoro zwykłe dotknięcie ramienia ukochanej osoby jest przedsięwzięciem równie trudnym co wspinaczka na Mont Everest. Frankel nie ucieka od prawdy, ale ukazuje ją w warunkach ciepła i akceptacji, umożliwiając bohaterom odrzucenie masek i mechanizmów obronnych.

Streep i Jones okazali się genialnie dopasowaną parą. Ciągle narzekający Jones łatwo mógł się stać kolejnym wcieleniem zgreda znanego z prawie każdego sitcomu. Ale w jego kreacji jest to tylko zewnętrzna warstwa, pod którą kryje się ból odrzucenia, lęk i wstyd. Scena konfrontacji, kiedy mówi "I did good" – Boże, ależ to było mocne! A Streep?! Ten jej uśmiech, kiedy budzi się w objęciach męża! Mistrzostwo! Nie potrzeba mi nic więcej do szczęścia.

Do tego dochodzi ścieżka muzyczna, która jest doskonałą składanką na Walentynki, rocznice czy po prostu na romantyczny wieczór we dwoje.

Ocena: 8