Les Misérables (2012)

Film, który wywołuje łezkę nostalgii. Przywodzi bowiem na myśl klasyczne musicale z lat 60. i 70., jak na przykład "Skrzypek na dachu". Tom Hooper stworzył adaptację jak się patrzy, którą oglądałem z nieskrywaną przyjemnością.

Byłem niezwykle ciekaw, jak gwiazdy poradzą sobie ze śpiewem. I o dziwo, było lepiej, niż myślałem. Najbardziej spodobali mi się Eddie Redmayne jako Marius (ma naprawdę fajny głos, choć jego skala nie jest zbyt duża) i Samantha Barks jako Éponine. Duże wrażenie zrobiła też na mnie wersja "I Dreamed a Dream" w wykonaniu Anne Hathaway. Jest chropowata, nie tak monumentalna jak to, co przyniosło sławę Susan Boyle, ale w filmie sprawdza się lepiej, idealnie współgrając z brudem i nędzą, jakie otaczają Fantine. O dziwo nieźle śpiewał też Russell Crowe, a co do niego miałem największe obawy.

Nie wszystko jednak Hooperowi się udało. Film jest piękny wizualnie (świetne zdjęcia, scenografia i charakteryzacja). Samej historii brakuje niestety pasji. Dotyczy to przede wszystkim wątku spinającego cały musical, czyli starcia Valjeana i Javerta. I Crowe i Jackman nie potrafią sprawić, by między bohaterami naprawdę zaiskrzyło. O wiele więcej emocji jest w krótkim wątku z Éponine. Brak mocno zarysowanego konfliktu sprawia, że całość nie jest wzięta w ryzy, więc trochę się rozłazi i miejscami dłuży się, choć jednocześnie nie ma w filmie chyba ani jednej sceny, którą uważam, że można byłoby usunąć. Ale na szczęście to nie przeszkodziło mi w czerpaniu przyjemności z seansu.

Ocena: 7