Dans la maison (2012)

Ozon wraca do tematu, który już kiedyś poruszył z dobrym skutkiem, opowiadając o twórcach, obiektach i wyobraźni i odbiorcach, a przede wszystkim o obsesjach rodzących się w wyobraźni. Tym razem Ozon wgryza się w ideę twórczego wampiryzmu, ale od innej strony, niż to ma miejsce zazwyczaj.

W typowej opowieści twórca bezwzględnie wykorzystuje otoczenie, by karmić głód własnej wyobraźni. Jest bezwzględny w niszczeniu wszystkich na drodze do sukcesu. Tu również tak jest, kiedy Claude cynicznie wykorzystuje rodzinę Raphy. Ale tylko do pewnego momentu. Bowiem tym razem istotny staje się również odbiorca. U Ozona twórca nie jest odporny. Czy tego chce czy nie, jest kształtowany przez tych, do których kieruje swą twórczość. I odwrotnie, odbiorca zmienia się pod wpływem dzieła, z którym obcuje. Jeśli pozostać przy metaforze wampira, to z "U niej w domu" płynie morał, iż wampir-twórca jest mocno wyspecjalizowany, potrzebuje nosiciela konkretnej grupy "krwi". Tylko wtedy może się pożywić. Rodzi to więc perwersyjną, sadomasochistyczną relację, w której kajdanki, sznury, kolce i inne gadżety zostały zastąpione słowami. Tymi napisanymi i tymi wypowiadanymi jako opinie. Zaś morał jest jeden: to nie sułtan trzymał tysiąc nocy Szeherezadę, lecz to ona nie mogła przestać. Opowiadający jest w równej mierze niewolnikiem opowieści, co słuchający.

Ozon świetnie kreśli relację łączącą nauczyciela i ucznia. Dzięki genialnemu motywowi Philippe'a Rombiego buduje fascynujący obraz, w który zanurzamy się równie głęboko, co nauczyciel w opowieści Claude'a. "U niej w domu" jest też przyspieszonym kursem narracyjnym. Analizowane są tu różne sposoby kształtowania bohaterów, budowania fabuły, zwrotów akcji, wykorzystywania różnych popularnych schematów rozwiązywania konfliktów. Oczywiście wszystkiego nie byłem w stanie wychwycić, aż tak biegły z francuskiej literatury nie jestem. Ale na szczęście całość i tak jest czytelna, nawet dla dyletanta.

Ocena: 7