(2012) להישאר בחיים
Optymizm to sztuka spuszczania zasłony milczenia w odpowiednim momencie. "Mój przyjaciel wróg" właśnie dzięki tej sztuczce jest pozytywnie nastrajającą bajką. Opowiada o tym, co wszyscy chyba wiemy: że łatwo jest nienawidzić anonimowego wroga, gorzej kogoś, kogo poznało się jako istotę ludzką, czującą i myślącą, przeżywającą jak my dramaty. Tu ma ona dodatkowo wymiar pokoleniowy, ponieważ wrogość, a potem przyjaźń łączy osoby, które dzieli sporo lat.
I na bardzo podstawowym poziomie zabieg reżysera zdaje egzamin. "Mój przyjaciel wróg" ogląda się całkiem nieźle i mimo przemożnej naiwności ma w sobie coś prawdziwie sympatycznego. Problemy zaczynają się, kiedy włącza się myślenie. Wtedy szybko okazuje się, jak grubymi nićmi szyta jest cała fabuła i jak pozorny jest optymizm opowieści. Bo przecież ciąg dalszy bohaterów wcale nie musi być pełen nadziei biorąc pod uwagę, że problem palestyński nie został rozwiązany ostatecznie do dziś.
Reżyser ma na swoim koncie lepsze filmy. Jednak miło było obejrzeć Dorffa w solidnej roli, a nie tym badziewiu trzeciego sortu, w którym tak często występuje.
Ocena: 6
I na bardzo podstawowym poziomie zabieg reżysera zdaje egzamin. "Mój przyjaciel wróg" ogląda się całkiem nieźle i mimo przemożnej naiwności ma w sobie coś prawdziwie sympatycznego. Problemy zaczynają się, kiedy włącza się myślenie. Wtedy szybko okazuje się, jak grubymi nićmi szyta jest cała fabuła i jak pozorny jest optymizm opowieści. Bo przecież ciąg dalszy bohaterów wcale nie musi być pełen nadziei biorąc pod uwagę, że problem palestyński nie został rozwiązany ostatecznie do dziś.
Reżyser ma na swoim koncie lepsze filmy. Jednak miło było obejrzeć Dorffa w solidnej roli, a nie tym badziewiu trzeciego sortu, w którym tak często występuje.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz