La migliore offerta (2013)
SPOILERY
"Koneser" okazał się dla mnie niezwykle ciekawym doświadczeniem. Tornatore nieźle sobie ze mną pograł. I to właśnie spodobało mi się najbardziej.
Już po kilku minutach byłem przekonany, że cała sprawa z Claire to pułapka zastawiona na głównego bohatera. Virgil Oldman jest samotnikiem, który jak tylko może ogranicza swoje kontakty z ludźmi. Jego najbardziej intymne relacje są związane z obrazami i innymi dziełami sztuki. Ma swój własny harem, pełen oddanych mu bezgranicznie kobiet. Wszystkie unieśmiertelnione na płótnie. I wtedy pojawia się ona. Nieuchwytna, chimeryczna. Jest zagadką, która irytuje, ale i intryguje Oldmana. Skrajnie zamknięta, otoczona dziełami sztuki jest być może powierniczką zaginionego artefaktu. Dla Virgila jest kobietą idealną, choć sam długo będzie się bronił przed akceptacją tej prawdy.
Dla mnie było jednak oczywiste, że ktoś zastawił pułapkę na Virgila. I jedyne, czego nie wiedziałem, to dlaczego tak się stało. To pytanie z każdą minutą dźwięczało mi w głowie coraz głośniej. Jednocześnie coraz bardziej czułem się nieswojo. Ponieważ po rzuceniu poszlak na początku filmu, Tornatore potem prowadzi narrację w taki sposób, że zacząłem się zastanawiać. Cały czas przekonany byłem, że to jest fałsz i przez to zacząłem uznawać, że moja cyniczna natura tym razem przyćmiła wszystko inne i nie widzę, że przecież jest to opowieść o dwóch zagubionych duszach, które się odnalazły. Im bardziej próbowałem siebie przekonać, że taki jest film, z tym większym uporem trwałem przy swoim, podczas gdy bohater był całkowicie nieświadomy tego, co się wokół niego dzieje. I to było fascynujące. Oczywiście okazało się, że jednak miałem rację. Choć Tornatore pozostawia romantykom furtkę w postaci ostatnich słów Claire i mechanicznej restauracji w Pradze.
Sam film spodobałby mi się bardziej, gdyby Tornatore potrafił stworzyć bardziej intensywny, hipnotyczny nastrój. W narracji jest jednak jakaś skaza, przez co "Koneser" emocjonalnie nie dotknął mnie aż tak bardzo jak intelektualnie. To wciąż przyjemny film, ale chciałem, żeby był czymś więcej.
Ocena: 6
"Koneser" okazał się dla mnie niezwykle ciekawym doświadczeniem. Tornatore nieźle sobie ze mną pograł. I to właśnie spodobało mi się najbardziej.
Już po kilku minutach byłem przekonany, że cała sprawa z Claire to pułapka zastawiona na głównego bohatera. Virgil Oldman jest samotnikiem, który jak tylko może ogranicza swoje kontakty z ludźmi. Jego najbardziej intymne relacje są związane z obrazami i innymi dziełami sztuki. Ma swój własny harem, pełen oddanych mu bezgranicznie kobiet. Wszystkie unieśmiertelnione na płótnie. I wtedy pojawia się ona. Nieuchwytna, chimeryczna. Jest zagadką, która irytuje, ale i intryguje Oldmana. Skrajnie zamknięta, otoczona dziełami sztuki jest być może powierniczką zaginionego artefaktu. Dla Virgila jest kobietą idealną, choć sam długo będzie się bronił przed akceptacją tej prawdy.
Dla mnie było jednak oczywiste, że ktoś zastawił pułapkę na Virgila. I jedyne, czego nie wiedziałem, to dlaczego tak się stało. To pytanie z każdą minutą dźwięczało mi w głowie coraz głośniej. Jednocześnie coraz bardziej czułem się nieswojo. Ponieważ po rzuceniu poszlak na początku filmu, Tornatore potem prowadzi narrację w taki sposób, że zacząłem się zastanawiać. Cały czas przekonany byłem, że to jest fałsz i przez to zacząłem uznawać, że moja cyniczna natura tym razem przyćmiła wszystko inne i nie widzę, że przecież jest to opowieść o dwóch zagubionych duszach, które się odnalazły. Im bardziej próbowałem siebie przekonać, że taki jest film, z tym większym uporem trwałem przy swoim, podczas gdy bohater był całkowicie nieświadomy tego, co się wokół niego dzieje. I to było fascynujące. Oczywiście okazało się, że jednak miałem rację. Choć Tornatore pozostawia romantykom furtkę w postaci ostatnich słów Claire i mechanicznej restauracji w Pradze.
Sam film spodobałby mi się bardziej, gdyby Tornatore potrafił stworzyć bardziej intensywny, hipnotyczny nastrój. W narracji jest jednak jakaś skaza, przez co "Koneser" emocjonalnie nie dotknął mnie aż tak bardzo jak intelektualnie. To wciąż przyjemny film, ale chciałem, żeby był czymś więcej.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz