Blue Like Jazz (2012)
Jakże łatwo jest się zagubić na morzu indywidualizmu. Szczególnie, kiedy ów "indywidualizm" jest jedynie iluzją, za którą kryje się terror konformizm. Bo też, cóż to za indywidualizm, który narzuca zasady dotyczące tego, co jest a co nim nie jest? Jak można robić manifestacje w przebraniu robotów, ale nie nosić parasolek? Jak można chwalić się praktykowaniem wicci, ale bycie baptystą czy katolikiem uczyni z ciebie pariasa? W środowisku, gdzie wszyscy mają być "różni", w rzeczywistości dochodzi do nieświadomej unifikacji. Przynależność, od której się ucieka, staje się przymusem, bo tylko w ten sposób można się nie wyróżniać negatywnie. Tyle tylko, że jeśli przez to musisz ukrywać to, kim jesteś, prędzej czy później musisz się pogubić. Na szczęście z tego labiryntu można znaleźć drogę do wyjścia, wystarczy odrobina pokory i sporo odwagi, by rzeczywiście być sobą.
"Muzyka duszy" to jeden z ciekawszych filmów prochrześcijańskich, jakie widziałem w ostatnim czasie. Prezentuje wiarę w atrakcyjny dla współczesnego widza sposób, sprytnie łącząc język indywidualizmu z nieodzowną w przypadku wiary (wbrew temu, co się obecnie powszechnie głosi) potrzebą wspólnoty. Rezygnując z debaty o instytucjach kościelnych, stara się zaakceptować to, co istotne z punktu widzenia jednostki. To było właściwe posunięcie.
Sam film jest jednak trochę zbyt chaotycznie zrealizowany. Pierwsza część jest za bardzo rozwlekła, przez co w końcówce pędzi do rozwiązania, co kończy się wrażeniem powierzchownego traktowania tematów. Miejscami pojawiają się sekwencje, które same w sobie może i są ciekawe (jak podróż Dona na uniwerek), ale nie mają formalnego uzasadnienia. Przez to wszystko "Muzyka duszy" wydaje się gubić w gąszczu myśli, jakie chce przekazać, jest niezborny, płytki, a pod koniec trochę trąci kazaniem z ambony. Ale mimo to broni się, dzięki fajnym bohaterom i niezłej grze aktorskiej. Pozytywnie zaskoczył mnie Marshall Allman. Na plus zaliczam też role Claire Holt i Tanii Raymonde.
Ocena: 6
PS. To chyba pierwszy film powstały dzięki funduszom zebranym poprzez Kickstarter, jaki widziałem. Jeśli następne będą równie udane, to stanę się fanem portalu.
"Muzyka duszy" to jeden z ciekawszych filmów prochrześcijańskich, jakie widziałem w ostatnim czasie. Prezentuje wiarę w atrakcyjny dla współczesnego widza sposób, sprytnie łącząc język indywidualizmu z nieodzowną w przypadku wiary (wbrew temu, co się obecnie powszechnie głosi) potrzebą wspólnoty. Rezygnując z debaty o instytucjach kościelnych, stara się zaakceptować to, co istotne z punktu widzenia jednostki. To było właściwe posunięcie.
Sam film jest jednak trochę zbyt chaotycznie zrealizowany. Pierwsza część jest za bardzo rozwlekła, przez co w końcówce pędzi do rozwiązania, co kończy się wrażeniem powierzchownego traktowania tematów. Miejscami pojawiają się sekwencje, które same w sobie może i są ciekawe (jak podróż Dona na uniwerek), ale nie mają formalnego uzasadnienia. Przez to wszystko "Muzyka duszy" wydaje się gubić w gąszczu myśli, jakie chce przekazać, jest niezborny, płytki, a pod koniec trochę trąci kazaniem z ambony. Ale mimo to broni się, dzięki fajnym bohaterom i niezłej grze aktorskiej. Pozytywnie zaskoczył mnie Marshall Allman. Na plus zaliczam też role Claire Holt i Tanii Raymonde.
Ocena: 6
PS. To chyba pierwszy film powstały dzięki funduszom zebranym poprzez Kickstarter, jaki widziałem. Jeśli następne będą równie udane, to stanę się fanem portalu.
Komentarze
Prześlij komentarz