Metaffliction (2013)
Po "Metaffliction" sięgnąłem z jednego powodu – "Ciastek i potworów", a dokładniej grającego w nim Lucasa Linehana. W tamtym filmie zrobił na siebie moją uwagę, ale nie byłem przekonany, czy jest dobrym aktorem. Chciałem go więc zobaczyć w czymś innym i sprawdzić. Niestety "Metaffliction" nie dało odpowiedzi na to pytanie. Wciąż nie mam pewności, czy jest on sympatycznym beztalenciem, czy też nieoszlifowanym diamentem.
Jest to jednak jedyne rozczarowanie związane z tym filmem. Wszystko inne pozytywnie mnie zdumiało. Przede wszystkim spodobał mi się sam pomysł na film. Nie jest to bowiem typowa fabuła, która ma konkretną historię do opowiedzenia od punktu A do punktu Z. Zamiast tego mamy tu rejestrację pracy filmowców kręcących film o filmowcach kręcących film o filmowcach kręcących film o filmowcach. Owszem, gdzieś tam jest scenariusz historii o wypadku, który imituje/zapowiada wypadek w rzeczywistości. I to może wprowadzać widzów w jeszcze większe zamieszanie, ponieważ sprzyja poszukiwaniu w tym filmie "prawdziwej historii". A tak naprawdę wszystko jest tu inscenizowane. Zmienia się tylko poziom rzeczywistości, na którym dochodzi do owej inscenizacji. To strasznie mi się spodobało. Uważam to za fantastyczny zabieg, do tego całkiem sprawnie zrealizowany.
Spodobała mi się też naturalność gry aktorów (głównie Nathana Barillaro). W niezależnych, na wpół amatorskich produkcjach gra aktorów jest zawsze największym problemem. Próbując być zwyczajni, wypadają zazwyczaj sztucznie i sztywno, a ich kwestie wypowiadane są bez śladu autentyczności. Tu chwilami możne było zapomnieć, że grają. Najlepsze wrażenie sprawiało to w tych momentach, w których najpierw są niby prawdziwymi postaciami, a za chwilę stają się aktorami, którzy nie utrzymali się w roli, bo coś ich na przykład rozśmieszyło. Choć niby wiedziałem, o co chodzi, za każdym razem taka nagła zmiana wywoływała efekt chwilowego zawrotu głowy.
Uwielbiam takie momenty i dlatego, mimo paru "zgrzytów", ogólnie uważam "Metaffliction" za rzecz fantastyczną.
Ocena: 8
Jest to jednak jedyne rozczarowanie związane z tym filmem. Wszystko inne pozytywnie mnie zdumiało. Przede wszystkim spodobał mi się sam pomysł na film. Nie jest to bowiem typowa fabuła, która ma konkretną historię do opowiedzenia od punktu A do punktu Z. Zamiast tego mamy tu rejestrację pracy filmowców kręcących film o filmowcach kręcących film o filmowcach kręcących film o filmowcach. Owszem, gdzieś tam jest scenariusz historii o wypadku, który imituje/zapowiada wypadek w rzeczywistości. I to może wprowadzać widzów w jeszcze większe zamieszanie, ponieważ sprzyja poszukiwaniu w tym filmie "prawdziwej historii". A tak naprawdę wszystko jest tu inscenizowane. Zmienia się tylko poziom rzeczywistości, na którym dochodzi do owej inscenizacji. To strasznie mi się spodobało. Uważam to za fantastyczny zabieg, do tego całkiem sprawnie zrealizowany.
Spodobała mi się też naturalność gry aktorów (głównie Nathana Barillaro). W niezależnych, na wpół amatorskich produkcjach gra aktorów jest zawsze największym problemem. Próbując być zwyczajni, wypadają zazwyczaj sztucznie i sztywno, a ich kwestie wypowiadane są bez śladu autentyczności. Tu chwilami możne było zapomnieć, że grają. Najlepsze wrażenie sprawiało to w tych momentach, w których najpierw są niby prawdziwymi postaciami, a za chwilę stają się aktorami, którzy nie utrzymali się w roli, bo coś ich na przykład rozśmieszyło. Choć niby wiedziałem, o co chodzi, za każdym razem taka nagła zmiana wywoływała efekt chwilowego zawrotu głowy.
Uwielbiam takie momenty i dlatego, mimo paru "zgrzytów", ogólnie uważam "Metaffliction" za rzecz fantastyczną.
Ocena: 8
Komentarze
Prześlij komentarz