The Hobbit: The Desolation of Smaug (2013)
Jakie szczęście, że do końca został Jacksonowi już tylko jeden film. Nie sądzę, bym był w stanie wytrzymać więcej i pewnie przerwałbym oglądanie. Drugi "Hobbit" utrzymuje mnie w przekonaniu, że jeśli widziało się jedną część ekranizacji Tolkiena w wykonaniu Jacksona, to tak, jakby się widziało je wszystkie. A ponieważ znam książki, to tak naprawdę nie ma nic, co kusiłoby mnie, by czekać na kolejne odcinki.
"Pustkowie Smauga" ponoć jest lepszym filmem od "Niezwykłej podróży". Jakoś tego nie zauważyłem. Owszem, jest nieco mniej posuwistych panoram, ale to jedyna rzecz, która się poprawiła. Reszta to odgrzewane kotlety obficie podlane sosem z patetycznych dialogów (szczytem idiotyzmu jest postać Beorna i jego podniosłe mowy wypowiadane niskim głosem). Nawet moja ulubiona scena z książki – ucieczka w beczkach – tu zamieniła się w męczący popis efekciarstwa.
Całość daje się wytrzymać dzięki kilku drobnym smaczkom. Jak choćby krasnoludzko-elficka wariacja na temat "Absolwenta", Smaug mówiący "precious" czy piosenka z napisów końcowych.
Przy "Wilku z Wall Street" zdumiewałem się tym, że udało się twórcom przekonać MPAA do dania filmowi kategorii R zamiast NC-17. Jednak w przypadku "Pustkowia Smauga" mamy do czynienia z istnym cudem. Tyle zmasakrowanych ciał ze świeczką można byłoby szukać w całkiem sporej liczbie filmów z "erką". Druga połowa filmu przypomina rasowy slasher: odcięte głowy, truchła w parkosyzmach agonalnych drgawek, widowiskowe cięcia, przebijanie strzałami. Na oczach widzów dokonywana jest bezkrwawa rzeź. Bezkrwawa, bo w wersji Jacksona ani pająki ani orki nie mają naczyń krwionośnych. Ale jak dla mnie jest to kiepska wymówka.
Ocena: 5
"Pustkowie Smauga" ponoć jest lepszym filmem od "Niezwykłej podróży". Jakoś tego nie zauważyłem. Owszem, jest nieco mniej posuwistych panoram, ale to jedyna rzecz, która się poprawiła. Reszta to odgrzewane kotlety obficie podlane sosem z patetycznych dialogów (szczytem idiotyzmu jest postać Beorna i jego podniosłe mowy wypowiadane niskim głosem). Nawet moja ulubiona scena z książki – ucieczka w beczkach – tu zamieniła się w męczący popis efekciarstwa.
Całość daje się wytrzymać dzięki kilku drobnym smaczkom. Jak choćby krasnoludzko-elficka wariacja na temat "Absolwenta", Smaug mówiący "precious" czy piosenka z napisów końcowych.
Przy "Wilku z Wall Street" zdumiewałem się tym, że udało się twórcom przekonać MPAA do dania filmowi kategorii R zamiast NC-17. Jednak w przypadku "Pustkowia Smauga" mamy do czynienia z istnym cudem. Tyle zmasakrowanych ciał ze świeczką można byłoby szukać w całkiem sporej liczbie filmów z "erką". Druga połowa filmu przypomina rasowy slasher: odcięte głowy, truchła w parkosyzmach agonalnych drgawek, widowiskowe cięcia, przebijanie strzałami. Na oczach widzów dokonywana jest bezkrwawa rzeź. Bezkrwawa, bo w wersji Jacksona ani pająki ani orki nie mają naczyń krwionośnych. Ale jak dla mnie jest to kiepska wymówka.
Ocena: 5
Ja bojkotuje "Hobbita". Jeszcze nie widziałem żadnej części. :) Czekam aż Peter Jackson nakręci 9-12 częściowy "Lord of The Rings". Wtedy wykupie wszystkie filmy LOTRa oraz Hobbita na DVD i będę oglądał...
OdpowiedzUsuńJak już zacząłem oglądać, to siłą rozpędu męczę się dalej. Ale na przykład Nimfomankę sobie na razie daruję, poczekam na wydanie całości w wersji Von Triera.
Usuń