Truth (2013)
Ciekawość to ponoć pierwszy stopień do piekła. Teraz mogę potwierdzić, że przysłowie to jest prawdziwe. Byłem ciekawy, jak poradzi sobie Sean Paul Lockhart w swojej pierwszej głównej roli i przez to musiałem cierpieć półtorej godziny katuszy kiepskiego warsztatu filmowego.
O dziwo Lockhart wcale nie jest najsłabszym ogniwem tej produkcji. Owszem, wielkim aktorem to on nie jest (a przynajmniej nie jeśli chodzi o talent). W "Truth" bazował na swoich szczenięcych oczętach, co było sprytną sztuczką, która zazwyczaj się sprawdzała (w tych momentach naprawdę trudno było pamiętać, że jest to jedna z bardziej znanych porno-gwiazd). Bardziej irytował mnie Rob Moretti. Jakoś nie mogłem przekonać się do jego zachowania przed kamerą.
Gra była sporym balastem, ale problemów z filmem jest więcej. Muzyka zamiast budzić skojarzenia z klaustrofobicznym thrillerem, którym chce być "Truth", przywodzi na myśl opery mydlane. Niektóre sceny nie powinny się w filmie znaleźć, jak choćby ta, w której matka bohatera wali się po ciężarnym brzuchu. Czyżby reżyser sugerował, że bohater ma prenatalne wspomnienia? Ale największy błąd Moretti popełnił przy wyborze kostiumów. Andrew Christian to seksowna bielizna, ale do dramatycznych scen się w ogóle nie nadaje. Kiedy bohater przechodzi załamanie i ma się a chwilę pociąć, przez to, co ma na sobie scena ta wygląda groteskowo.
Skoro sam film nie był zbyt dobry, miałem czas, by myśleć o niebieskich migdałach, a dokładniej o tym, że przydałoby się trochę filmów o coming outach osób z zaburzeniami psychicznymi. Caleb wydaje się bardzo otwarty w swoich relacjach, ale jednocześnie to, co najbardziej go określa ukrywa przed światem, nawet przed tym, kogo ponoć kocha (albo wydaje mu się, że kocha). Psychiczne rany, które maskuje, niestety wpływają na niego i całe otoczenie. Ileż dramatów można byłoby uniknąć, gdyby Caleb czuł, że może być w pełni sobą, że nie musi tłamsić tego, co doświadczył i co w dalszym ciągu wyznacza kierunek jego zachowania.
Ocena: 3
O dziwo Lockhart wcale nie jest najsłabszym ogniwem tej produkcji. Owszem, wielkim aktorem to on nie jest (a przynajmniej nie jeśli chodzi o talent). W "Truth" bazował na swoich szczenięcych oczętach, co było sprytną sztuczką, która zazwyczaj się sprawdzała (w tych momentach naprawdę trudno było pamiętać, że jest to jedna z bardziej znanych porno-gwiazd). Bardziej irytował mnie Rob Moretti. Jakoś nie mogłem przekonać się do jego zachowania przed kamerą.
Gra była sporym balastem, ale problemów z filmem jest więcej. Muzyka zamiast budzić skojarzenia z klaustrofobicznym thrillerem, którym chce być "Truth", przywodzi na myśl opery mydlane. Niektóre sceny nie powinny się w filmie znaleźć, jak choćby ta, w której matka bohatera wali się po ciężarnym brzuchu. Czyżby reżyser sugerował, że bohater ma prenatalne wspomnienia? Ale największy błąd Moretti popełnił przy wyborze kostiumów. Andrew Christian to seksowna bielizna, ale do dramatycznych scen się w ogóle nie nadaje. Kiedy bohater przechodzi załamanie i ma się a chwilę pociąć, przez to, co ma na sobie scena ta wygląda groteskowo.
Skoro sam film nie był zbyt dobry, miałem czas, by myśleć o niebieskich migdałach, a dokładniej o tym, że przydałoby się trochę filmów o coming outach osób z zaburzeniami psychicznymi. Caleb wydaje się bardzo otwarty w swoich relacjach, ale jednocześnie to, co najbardziej go określa ukrywa przed światem, nawet przed tym, kogo ponoć kocha (albo wydaje mu się, że kocha). Psychiczne rany, które maskuje, niestety wpływają na niego i całe otoczenie. Ileż dramatów można byłoby uniknąć, gdyby Caleb czuł, że może być w pełni sobą, że nie musi tłamsić tego, co doświadczył i co w dalszym ciągu wyznacza kierunek jego zachowania.
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz