Iglú (2013)
"Igloo" to reżyserski debiut aktora Diego Ruiza. I to niestety widać. Film sprawia wrażenie dzieła wywalczonego, jest niczym pole bitwy po zakończonej bitwie, gdy widać pozostałości po zmaganiach pragnień i możliwości. "Igloo" to kino chaotyczne, co tylko częściowo jest wynikiem artystycznego zamysłu.
Mimo zaburzenia czasu narracji, intencje reżysera są dość czytelne. "Igloo" to opowieść o strachu i samotności. O potrzebie kontaktu z drugim człowiekiem. Której to potrzeby nie potrafimy wyartykułować, a przez to zawsze skazujemy się na cierpienie, kiedy nasze milczenie jest dosłownie odczytywane. Która to potrzeba czyni z nas egoistów ślepych na cudzy ból, ponieważ tak bardzo zaabsorbowani jesteśmy własnym cierpienie i własnym (potencjalnym) szczęściem. Która sprawia, że możemy dotrzeć do ludzi tak bardzo zagrzebanych w pozycji obronnej, że niemal niewidzialnych dla świata. Która daje szansę porozumienia, kiedy nie ma już dla wzajemnego zrozumienia czasu. Która budzi potrzeby i nadzieje, za co przyjdzie nam zapłacić.
Niestety Ruiz nie panuje nad swoim filmem. Niczym wahadło zegara z kukułką, raz wychyla się w stronę egzystencjalnego bełkotu, by po chwili popaść w drugą skrajność melodramatycznej grafomanii. Reżyser stara się za bardzo uczynić "Igloo" filmem artystycznym, impresją na temat przeżyć emocjonalnych. Dlatego też całości brakuje tempa, płynności, a relacje pomiędzy bohaterami wypadają sztucznie, jakby były inscenizowane, a nie doświadczana. A ponieważ film opiera się na idei impresji, to inscenizacja jest najgorszą rzeczą, jaka mogła się wydarzyć.
Są jednak rzeczy, które mi się spodobały. Płynność człowieka, jego wewnętrzna zmienność w zewnętrznie niezmiennym konstrukcje osobowościowym. Główny bohater wykazuje w filmie ekstremalnie różne zachowania, a jednak w ogóle się nie zmienia, nie zachodzi w nim żaden proces rozwoju, transformacji, fundamentalnej zmiany. Podobała mi się też Alessandra Guerzoni jako Paula. Dobrze zagrała, choć jej postać niestety nie była dopracowana na poziomie scenariusza.
Ocena: 4
Mimo zaburzenia czasu narracji, intencje reżysera są dość czytelne. "Igloo" to opowieść o strachu i samotności. O potrzebie kontaktu z drugim człowiekiem. Której to potrzeby nie potrafimy wyartykułować, a przez to zawsze skazujemy się na cierpienie, kiedy nasze milczenie jest dosłownie odczytywane. Która to potrzeba czyni z nas egoistów ślepych na cudzy ból, ponieważ tak bardzo zaabsorbowani jesteśmy własnym cierpienie i własnym (potencjalnym) szczęściem. Która sprawia, że możemy dotrzeć do ludzi tak bardzo zagrzebanych w pozycji obronnej, że niemal niewidzialnych dla świata. Która daje szansę porozumienia, kiedy nie ma już dla wzajemnego zrozumienia czasu. Która budzi potrzeby i nadzieje, za co przyjdzie nam zapłacić.
Niestety Ruiz nie panuje nad swoim filmem. Niczym wahadło zegara z kukułką, raz wychyla się w stronę egzystencjalnego bełkotu, by po chwili popaść w drugą skrajność melodramatycznej grafomanii. Reżyser stara się za bardzo uczynić "Igloo" filmem artystycznym, impresją na temat przeżyć emocjonalnych. Dlatego też całości brakuje tempa, płynności, a relacje pomiędzy bohaterami wypadają sztucznie, jakby były inscenizowane, a nie doświadczana. A ponieważ film opiera się na idei impresji, to inscenizacja jest najgorszą rzeczą, jaka mogła się wydarzyć.
Są jednak rzeczy, które mi się spodobały. Płynność człowieka, jego wewnętrzna zmienność w zewnętrznie niezmiennym konstrukcje osobowościowym. Główny bohater wykazuje w filmie ekstremalnie różne zachowania, a jednak w ogóle się nie zmienia, nie zachodzi w nim żaden proces rozwoju, transformacji, fundamentalnej zmiany. Podobała mi się też Alessandra Guerzoni jako Paula. Dobrze zagrała, choć jej postać niestety nie była dopracowana na poziomie scenariusza.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz