Jayne Mansfield's Car (2012)
Nowy filmy Billy'ego Boba Thorntona budzi u mnie mieszane uczucia. Nie do końca potrafię odczytać intencje reżysera. "Samochód Jayne Mansfield" to kino bardzo oldschoolowe zarówno jeśli chodzi o formę jak i temat i bohaterów. I choć Thornton wybronił się jako artysta (nie ma powtórki z koszmaru, jakim było "Zdrowie taty"), to jednak po obejrzeniu filmu nie znajduję żadnego uzasadnienia dla jego istnienia.
"Samochód Jayne Mansfield" to studium męskości. Thornton pokazuje, co to znaczy być mężczyzną i jaką cenę płaci się za podtrzymywanie wizerunku wojownika, twardziela, jak również, co się dzieje, kiedy próbuje się z tym wizerunkiem skończyć. Na przykładzie członków dwóch rodzin Thornton przybliża nam twardzieli, którzy tak bardzo skamienieli, że jakiekolwiek oznaki uczuć budzą w nich dyskomfort. Widzimy mężczyzn, którzy podążyli ścieżką chwały tylko po to, by wrócić jako ludzkie wraki. Ale widzimy też, że ci, którym się nie poszczęściło, którym los poskąpił możliwości stania się bohaterami, równie mocno cierpią.
Akcja filmu osadzona została w 1969 roku. Trudno uznać to za przypadek. Jest to przecież okres burzliwych zmian obyczajowych, których konsekwencje w pełni widać we współczesnym społeczeństwie. Thornton opowiada o świecie, który dziś już nie istnieje, o mężczyznach, którzy dziś byliby uznani za dinozaury minionej epoki. Dzisiejszy obraz mężczyzny (i oczekiwań wobec niego) się zmienił, a te zmiany zachodziły właśnie w czasach, o których opowiada Thornton. Ale reżyser nie daje tu żadnej długoterminowej perspektywy. Nie znalazłem też żadnej podpowiedzi na pytanie, dlaczego wybrał właśnie takich bohaterów i tamten okres.
Sam w sobie film jest porządną robotą, ale niczym nadzwyczajnym. Przypomina filmy robione w latach 60. Ma ten sam nieco teatralny charakter, w którym akcent położony jest na wyraziste, bardzo sceniczne, monologi. Gwiazdorska obsada spisuje się dobrze. Niemniej jednak "Samochód Jayne Mansfield" to wytwór rzemieślniczy i nic więcej.
Ocena: 6
"Samochód Jayne Mansfield" to studium męskości. Thornton pokazuje, co to znaczy być mężczyzną i jaką cenę płaci się za podtrzymywanie wizerunku wojownika, twardziela, jak również, co się dzieje, kiedy próbuje się z tym wizerunkiem skończyć. Na przykładzie członków dwóch rodzin Thornton przybliża nam twardzieli, którzy tak bardzo skamienieli, że jakiekolwiek oznaki uczuć budzą w nich dyskomfort. Widzimy mężczyzn, którzy podążyli ścieżką chwały tylko po to, by wrócić jako ludzkie wraki. Ale widzimy też, że ci, którym się nie poszczęściło, którym los poskąpił możliwości stania się bohaterami, równie mocno cierpią.
Akcja filmu osadzona została w 1969 roku. Trudno uznać to za przypadek. Jest to przecież okres burzliwych zmian obyczajowych, których konsekwencje w pełni widać we współczesnym społeczeństwie. Thornton opowiada o świecie, który dziś już nie istnieje, o mężczyznach, którzy dziś byliby uznani za dinozaury minionej epoki. Dzisiejszy obraz mężczyzny (i oczekiwań wobec niego) się zmienił, a te zmiany zachodziły właśnie w czasach, o których opowiada Thornton. Ale reżyser nie daje tu żadnej długoterminowej perspektywy. Nie znalazłem też żadnej podpowiedzi na pytanie, dlaczego wybrał właśnie takich bohaterów i tamten okres.
Sam w sobie film jest porządną robotą, ale niczym nadzwyczajnym. Przypomina filmy robione w latach 60. Ma ten sam nieco teatralny charakter, w którym akcent położony jest na wyraziste, bardzo sceniczne, monologi. Gwiazdorska obsada spisuje się dobrze. Niemniej jednak "Samochód Jayne Mansfield" to wytwór rzemieślniczy i nic więcej.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz