Rosie (2013)
Niedaleko pada jabłko od jabłoni. Nawet wtedy, kiedy jabłko jest swego losu świadome i ze wszystkich sił próbuje odturlać się jak najdalej. Trudno to jednak uczynić, kiedy decyzje podejmuje nie w oparciu o prawdę, lecz pod wpływem tajemnic, których istnienia nie jest nawet świadome.
Tak jest w przypadku Lorenza i Sophie, dzieci Rosie. Oboje są już dorośli, ale nie mogą ułożyć sobie życia. Ich problemem jest to, że nie potrafią być w trwałym, satysfakcjonującym związku. Każde z nich ma inną strategię radzenia sobie z problemem. Lorenz ucieka przed zobowiązaniami. Nie ma nic przeciwko przelotnemu seksowi, ale jeśli tylko facet będzie oczekiwał czegoś więcej, Lorenz natychmiast będzie się wycofywał. Z kolei Sophie na siłę trwa w związku, który de facto nie istnieje. Trzyma się męża, którego obecność jest dla niej dowodem, że potrafi stworzyć rodzinę.
Kiedy Rosie zacznie upadać na zdrowiu, cała trójka zostanie zmuszona do nawiązania ze sobą bliższych kontaktów. Jak można się spodziewać, zrodzi to sporo negatywnych emocji. Ale niezauważenie granice fikcji, w jakiej żyją, zaczną ulegać erozji. Powoli, acz nieubłaganie, prawda zaczyna wyciekać. Przyniesie ona sporo bólu, ale – jak to często bywa – doprowadzi do oczyszczenia. Dla Rosie będzie już za późno, jej życie dobiega przecież końca, ale jej dzieci, uzbrojone w nową świadomość, zyskają narzędzia do zmiany swojego życia. Tylko trzeba z nich jeszcze skorzystać.
Standardowe kino o rodzinnej tajemnicy, która niszczy jej członków tym, że pozostaje przemilczana. "Rosie" na tle podobnych historii niczym szczególnym się nie wyróżnia. No może poza rolą Sibylle Brunner jako Rosie. Proces jej stopniowego "rozkładu" został bardzo dobrze napisany w scenariuszu, a Brunner potrafiła tekst fantastycznie ożywić. Aktorka ma kilka naprawdę mocnych momentów. Zupełnie mnie nie dziwi, że w 2013 roku dostała nagrodę dla najlepszej szwajcarskiej aktorki. Zasłużyła na nią.
Ocena: 6
Tak jest w przypadku Lorenza i Sophie, dzieci Rosie. Oboje są już dorośli, ale nie mogą ułożyć sobie życia. Ich problemem jest to, że nie potrafią być w trwałym, satysfakcjonującym związku. Każde z nich ma inną strategię radzenia sobie z problemem. Lorenz ucieka przed zobowiązaniami. Nie ma nic przeciwko przelotnemu seksowi, ale jeśli tylko facet będzie oczekiwał czegoś więcej, Lorenz natychmiast będzie się wycofywał. Z kolei Sophie na siłę trwa w związku, który de facto nie istnieje. Trzyma się męża, którego obecność jest dla niej dowodem, że potrafi stworzyć rodzinę.
Kiedy Rosie zacznie upadać na zdrowiu, cała trójka zostanie zmuszona do nawiązania ze sobą bliższych kontaktów. Jak można się spodziewać, zrodzi to sporo negatywnych emocji. Ale niezauważenie granice fikcji, w jakiej żyją, zaczną ulegać erozji. Powoli, acz nieubłaganie, prawda zaczyna wyciekać. Przyniesie ona sporo bólu, ale – jak to często bywa – doprowadzi do oczyszczenia. Dla Rosie będzie już za późno, jej życie dobiega przecież końca, ale jej dzieci, uzbrojone w nową świadomość, zyskają narzędzia do zmiany swojego życia. Tylko trzeba z nich jeszcze skorzystać.
Standardowe kino o rodzinnej tajemnicy, która niszczy jej członków tym, że pozostaje przemilczana. "Rosie" na tle podobnych historii niczym szczególnym się nie wyróżnia. No może poza rolą Sibylle Brunner jako Rosie. Proces jej stopniowego "rozkładu" został bardzo dobrze napisany w scenariuszu, a Brunner potrafiła tekst fantastycznie ożywić. Aktorka ma kilka naprawdę mocnych momentów. Zupełnie mnie nie dziwi, że w 2013 roku dostała nagrodę dla najlepszej szwajcarskiej aktorki. Zasłużyła na nią.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz