The Canyons (2013)
Gdyby "The Canyons" powstało 20 lat temu, w dokładnie tej samej formie, miałoby u mnie zdecydowanie wyższą notę. A wszystko przez autora scenariusza, Breta Eastona Ellisa. Wydaje mi się, że Ellis zmienił się w starą, zdartą płytę, która w kółko gra to samo. "The Canyons" to przecież kolejna historia o obsesji posiadania, skrajnym materializmie, który zakłóca naturalny rytm uczuć, wypaczając to, co jest odczuwane i prowadząc do ekstremalnych sytuacji. Ellis świetnie opisał to w "Less Then Zero", "The Rules of Attraction" i w końcu w "American Psycho". Z tego też powodu "The Canyons" jest nie tylko powtórką z rozrywki, ale też swoistego rodzaju podkreśleniem, że Ellis stał się ofiarą swojego własnego sukcesu i nie potrafi powiedzieć już nic ciekawego.
Żałuję, że znam prozę Ellisa, bo bez tej wiedzy film zdecydowanie bardziej by mi się spodobał. I to zapewne z tych samych powodów, dla których inni go krytykują (sądząc po ocenie na IMDb "The Canyons" nie ma zbyt wielu zwolenników). Jest to bowiem kino niezależne w starym stylu, a nie ta sundance'owa papka, która ostatnio wywołuje u mnie niestrawność. Paul Schrader postawił na bardzo surową formę oraz grę aktorską będącą na granicy amatorskich wprawek. Ale dzięki temu byłem w ogóle w stanie zdzierżyć ellisową fabułę. Sądzę jednak, że ci, którzy Schradera i Lohan kojarzą z hollywoodzkim mainstreamem mogli być zdumieni formą i uznać ją za pomyłkę, choć przecież wcale nią nie jest.
Sama Lohan pokazała się tutaj z całkiem dobrej strony. Co do Jamesa Deena, to mam mieszane uczucia. Nie przekonywał mnie w scenach, w których gra bogacza. W eleganckich strojach wydawał mi się wręcz mikrusem. Za to tam, gdzie ujawniana jest mroczniejsza strona osobowości jego bohatera, wypadał znakomicie (bardzo spodobało mi się to, jak wygląda w ostatniej scenie z Cynthią).
"The Canyons" ma też fajną ścieżkę muzyczną napisaną przez Brendana Canninga. Było dla mnie bardzo przyjemnym zaskoczeniem.
Ocena: 6
Żałuję, że znam prozę Ellisa, bo bez tej wiedzy film zdecydowanie bardziej by mi się spodobał. I to zapewne z tych samych powodów, dla których inni go krytykują (sądząc po ocenie na IMDb "The Canyons" nie ma zbyt wielu zwolenników). Jest to bowiem kino niezależne w starym stylu, a nie ta sundance'owa papka, która ostatnio wywołuje u mnie niestrawność. Paul Schrader postawił na bardzo surową formę oraz grę aktorską będącą na granicy amatorskich wprawek. Ale dzięki temu byłem w ogóle w stanie zdzierżyć ellisową fabułę. Sądzę jednak, że ci, którzy Schradera i Lohan kojarzą z hollywoodzkim mainstreamem mogli być zdumieni formą i uznać ją za pomyłkę, choć przecież wcale nią nie jest.
Sama Lohan pokazała się tutaj z całkiem dobrej strony. Co do Jamesa Deena, to mam mieszane uczucia. Nie przekonywał mnie w scenach, w których gra bogacza. W eleganckich strojach wydawał mi się wręcz mikrusem. Za to tam, gdzie ujawniana jest mroczniejsza strona osobowości jego bohatera, wypadał znakomicie (bardzo spodobało mi się to, jak wygląda w ostatniej scenie z Cynthią).
"The Canyons" ma też fajną ścieżkę muzyczną napisaną przez Brendana Canninga. Było dla mnie bardzo przyjemnym zaskoczeniem.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz