As Above, So Below (2014)
SPOILERY!
Z trzech filmów braci Dowdle, jakie widziałem, ten uważam za najlepszy. Horror typu found footage to już jest tak wyświechtany pomysł, że naprawdę niewiele się po "Jako w niebie, tak i na ziemi" spodziewałem. Tymczasem Dowdle'owie potrafili stworzyć całkiem niezły klimat i przez długi czas ich film przykuwał uwagę. Punktem kulminacyjnym była scena, gdy jeden z bohaterów utknął. Jest to scena doskonale oddająca klaustrofobiczną grozę sytuacji, a zarazem mająca sporą wartość czysto rozrywkową zachęcającą do uśmiechu. Niestety "Jako w niebie, tak i na ziemi" po raz kolejny potwierdza prawdę, że found footage sprawdza się w krótkiej formie. W dłuższej, nawet jeśli jest to tylko 90 minut, po prostu zaczyna męczyć. Tu punkt wyczerpania następuje dość późno, bo dopiero po "wkroczeniu" bohaterów do piekła. Jednak od tego momentu nic już nie było w stanie utrzymać mojego zainteresowania.
"Jako w niebie, tak i na ziemi" jest opowieścią o tym, jak niesprawiedliwy jest świat. Gdyby bowiem istniała jakakolwiek sprawiedliwość na ziemi, to Scarlett byłaby pierwszą bohaterką ginącą w męczarniach. Jest sympatyczna i urocza, ale zarazem jest osobą mającą w nosie pragnienia i potrzeby innych ludzi, jest też totalną kretynką idącą na żywioł bez spoglądania na konsekwencje. A jednak ta łagodna forma socjopatii w tym filmie jest popierana.
Zabawne wydało mi się też to, że film zdaje się pokazywać, jak to ludzie anglojęzyczni wykorzystują tych, którzy mówią innymi językami, wymuszają na nich działania niezgodne ze zdrowym rozsądkiem, doprowadzają do ich śmierci, a potem spijają śmietankę. Taka wymowa filmu nie zdziwiłaby mnie aż tak bardzo, gdyby jego twórcami byli Francuzi, ale Dowdle'owie to Amerykanie, więc wykazują się tu wysokim stopniem samokrytycyzmu. Ale nie jest to spowiedź, bo choć reżyserzy zauważają problem, to suma sumarum nie przepraszają za niego i nie prezentują nam nawet symbolicznego zadośćuczynienia.
Ocena: 6
Z trzech filmów braci Dowdle, jakie widziałem, ten uważam za najlepszy. Horror typu found footage to już jest tak wyświechtany pomysł, że naprawdę niewiele się po "Jako w niebie, tak i na ziemi" spodziewałem. Tymczasem Dowdle'owie potrafili stworzyć całkiem niezły klimat i przez długi czas ich film przykuwał uwagę. Punktem kulminacyjnym była scena, gdy jeden z bohaterów utknął. Jest to scena doskonale oddająca klaustrofobiczną grozę sytuacji, a zarazem mająca sporą wartość czysto rozrywkową zachęcającą do uśmiechu. Niestety "Jako w niebie, tak i na ziemi" po raz kolejny potwierdza prawdę, że found footage sprawdza się w krótkiej formie. W dłuższej, nawet jeśli jest to tylko 90 minut, po prostu zaczyna męczyć. Tu punkt wyczerpania następuje dość późno, bo dopiero po "wkroczeniu" bohaterów do piekła. Jednak od tego momentu nic już nie było w stanie utrzymać mojego zainteresowania.
"Jako w niebie, tak i na ziemi" jest opowieścią o tym, jak niesprawiedliwy jest świat. Gdyby bowiem istniała jakakolwiek sprawiedliwość na ziemi, to Scarlett byłaby pierwszą bohaterką ginącą w męczarniach. Jest sympatyczna i urocza, ale zarazem jest osobą mającą w nosie pragnienia i potrzeby innych ludzi, jest też totalną kretynką idącą na żywioł bez spoglądania na konsekwencje. A jednak ta łagodna forma socjopatii w tym filmie jest popierana.
Zabawne wydało mi się też to, że film zdaje się pokazywać, jak to ludzie anglojęzyczni wykorzystują tych, którzy mówią innymi językami, wymuszają na nich działania niezgodne ze zdrowym rozsądkiem, doprowadzają do ich śmierci, a potem spijają śmietankę. Taka wymowa filmu nie zdziwiłaby mnie aż tak bardzo, gdyby jego twórcami byli Francuzi, ale Dowdle'owie to Amerykanie, więc wykazują się tu wysokim stopniem samokrytycyzmu. Ale nie jest to spowiedź, bo choć reżyserzy zauważają problem, to suma sumarum nie przepraszają za niego i nie prezentują nam nawet symbolicznego zadośćuczynienia.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz