Bypass (2014)

"Bypass" to przeciwieństwo "Dawcy Pamięci". Pokazuje, jak trudne, niemalże niemożliwe, jest wyrwanie się z pęt narzuconych w dzieciństwie. Tim wie, że musi się zmienić, że tak dalej nie da się żyć. Mówią mu to długi, których nie może spłacić, siostra, której nie potrafi zmotywować, boss przez to, w jaki sposób kończy, dziewczyna ogłaszając, że jest w ciąży. A kiedy to nie pomaga, jest jeszcze jego ciało, które najwyraźniej opanowuje choroba. Ale nawet coraz bardziej niepokojące objawy nie są w stanie przełamać imperatywów zachowania, jakimi nasiąkł za sprawą swoich rodziców. Uparcie trwa w chorym status quo i cierpi pod naporem konieczności, którym nie jest w stanie sprostać.

Jestem pewien, że znajdzie się spore grono zachwycone filmem Duane'a Hopkinsa. Spokojna, oniryczna narracja pełna zdjęciowych impresji sugeruje, że mamy do czynienia z dziełem intymnym, próbującym przebić się do głębszych pokładów ludzkiej duszy. Mnie jednak reżyser nie przekonał do kupienia tej sugestii. Moja tolerancja na tego rodzaju historie jest obecnie niezwykle obniżona. I dlatego też "Bypass" wydało mi się pretensjonalnym nudziarstwem, banałem ubranym w szaty nietuzinkowości. Z trudem wytrzymałem do końca, a te wszystkie zdjęciowe wtręty mające być oknem duszy bohatera, wywoływały u mnie jedynie lekką irytację (nawet negatywnych emocji reżyser nie był w stanie na mnie wymusić).

Ocena: 3