Annabelle (2014)
John R. Leonetti postanowił stworzyć horror maksymalnie oldschoolowy. Wszystko jest tu zgodne z tradycją: począwszy od czasu akcji, przez zbiór bohaterów, a na zwrotach akcji kończąc. "Annabelle" ma klimat klasycznych horrorów i mogłaby mi się bardziej podobać, gdybym uwierzył, że rzeczywiście jest to horror starej daty.
Mam jednak nieodparte wrażenie, że Leonetti nie do końca rozumie, czym jest tradycja. "Annabelle" bowiem pożycza nie tylko klimat ale też wiele bardzo charakterystyczny elementów. Z racji tematyki można spodziewać się było nawiązań do "Laleczki Chucky", ale tych jest o dziwo dość mało. Znacznie więcej jest to aluzji do tak kultowych dzieł jak "Dziecko Rosemary", "Omen" czy "Egzorcysta". I szczerze mówiąc to mi się nie podoba. Zdecydowanie bardziej odpowiadałoby mi, gdyby Leonetti zrobił klasyczny horror ale zbudowany na oryginalnych elementach, a nie bawił się w montażowego Frankensteina zszywającego z różnych źródeł swoje stworzenie.
Jednak "Annabelle" ma kilka fajnych momentów. Chwilami jest to naprawdę rasowy horror, dzięki czemu zdarzało mi się nawet zapomnieć o tym, że hołd klasyce przybiera tu formę imitacji. Ale nawet najciekawsze sceny wywołują jedynie chwilowy efekt. Brakuje w tym wszystkim silniejszego wydźwięku emocjonalnego. Rzecz jest stosunkowo płytka i nie ma w sobie nic z mocy rażenia klasyków. Sama zaś laleczka jest tutaj zdecydowanie mniej niepokojąca niż to było w "Obecności". Ale tak to często w kinie bywa: postaci z drugiego planu wypadają ciekawie nie przez to, co zostało pokazane, ale przez to, czego nie pokazano, co pozostawiono wyobraźni widzów.
Ocena: 5
Mam jednak nieodparte wrażenie, że Leonetti nie do końca rozumie, czym jest tradycja. "Annabelle" bowiem pożycza nie tylko klimat ale też wiele bardzo charakterystyczny elementów. Z racji tematyki można spodziewać się było nawiązań do "Laleczki Chucky", ale tych jest o dziwo dość mało. Znacznie więcej jest to aluzji do tak kultowych dzieł jak "Dziecko Rosemary", "Omen" czy "Egzorcysta". I szczerze mówiąc to mi się nie podoba. Zdecydowanie bardziej odpowiadałoby mi, gdyby Leonetti zrobił klasyczny horror ale zbudowany na oryginalnych elementach, a nie bawił się w montażowego Frankensteina zszywającego z różnych źródeł swoje stworzenie.
Jednak "Annabelle" ma kilka fajnych momentów. Chwilami jest to naprawdę rasowy horror, dzięki czemu zdarzało mi się nawet zapomnieć o tym, że hołd klasyce przybiera tu formę imitacji. Ale nawet najciekawsze sceny wywołują jedynie chwilowy efekt. Brakuje w tym wszystkim silniejszego wydźwięku emocjonalnego. Rzecz jest stosunkowo płytka i nie ma w sobie nic z mocy rażenia klasyków. Sama zaś laleczka jest tutaj zdecydowanie mniej niepokojąca niż to było w "Obecności". Ale tak to często w kinie bywa: postaci z drugiego planu wypadają ciekawie nie przez to, co zostało pokazane, ale przez to, czego nie pokazano, co pozostawiono wyobraźni widzów.
Ocena: 5
Idę na to. Nie pamiętam na jakim ostatnio byłem horrorze w kinie. Mam jednak nadzieje że seans będzie udany. Rasowy horror to rzadkość w kinie, przynajmniej u nas. Dystrybutorzy nie ryzykuję i nie wprowadzają za często tego gatunku. A już na pewno nie właściciele multipleksów. A bo kategoria wiekowa, a bo się nie zwróci, itd.
OdpowiedzUsuńNajlepszym horrorem tego roku w kinach był bez wątpienia Babadook - naprawdę warto go zobaczyć.
UsuńJakkolwiek to brzmi, odczucia się pokryły :)
UsuńWidziałem. Przeczytałem Twoją recenzję
Usuń