Zwischen Welten (2014)
Dziwny to film. Filmowcy przyzwyczaili nas (a w każdym razie mnie) do pewnego sposobu opowiada o wojnie. Tymczasem w "Między światami" porzucono twardą, męską, napompowaną testosteronem narrację. Obraz Feo Aladag został zrealizowany w zupełnie innej konwencji.
Oglądając "Między światami" cały czas miałem wrażenie, że jest to melodramat. Choć na ekranie pojawiają się typowe wojenne obrazki (walka, konflikty z sojusznikami, wygłupy, dramatyczne wybory), to są one ukazane w niezwykle wyciszony sposób. Krytycznym elementem jest postać niemieckiego kapitana, który został stworzony na wzór XIX-wiecznych romantycznych bohaterów. Jest więc zarazem mężczyzną twardym ale i wrażliwym. Reżyserka nie mogła lepiej trafić z wyborem odtwórcy tej postaci. Ronald Zehrfeld jest ucieleśnieniem męskości niepozbawionej duszy. Jest szlachetny i aż prosi się o to, by w końcu w jego ramiona wpadła jakaś zakochana w nim po uszy osoba.
Ale choć film został zrealizowany jak melodramat, to nie jest on historią miłości. Na ekranie pojawia się troska i przyjaźń, ale na nic więcej nie ma miejsca. Jednak owo miłosne niespełnienie jest wyraźnie wyczuwalne. Ale dokonana zostaje jego sublimacja. Typowy dla melodramatu emocjonalny ból zostaje tu wykorzystany do zaprezentowania mocno nihilistycznej wizji świata, w którym nie ma miejsca dla nadziei. Działania niemieckiej jednostki, nominalnie sojuszników lojalny Kabulowi afgańskich mieszkańców, często są sprzeczne z tym, czego wymaga się od stojących po tej samej stronie barykady. Za dobre intencje ktoś przypłaci życiem. A ci, którzy zostaną uratowani, nie mają szans nazwać siebie "szczęściarzami", bo nie ma czegoś takiego, jak szczęście.
Gdy więc film dobiega końca, czułem się tak, jakbym właśnie obejrzał doskonały i poruszający dramat o miłości niemożliwej. Brawo dla Aladag, która już drugi raz pokazała, że jest dobrą reżyserką.
Ocena: 7
Oglądając "Między światami" cały czas miałem wrażenie, że jest to melodramat. Choć na ekranie pojawiają się typowe wojenne obrazki (walka, konflikty z sojusznikami, wygłupy, dramatyczne wybory), to są one ukazane w niezwykle wyciszony sposób. Krytycznym elementem jest postać niemieckiego kapitana, który został stworzony na wzór XIX-wiecznych romantycznych bohaterów. Jest więc zarazem mężczyzną twardym ale i wrażliwym. Reżyserka nie mogła lepiej trafić z wyborem odtwórcy tej postaci. Ronald Zehrfeld jest ucieleśnieniem męskości niepozbawionej duszy. Jest szlachetny i aż prosi się o to, by w końcu w jego ramiona wpadła jakaś zakochana w nim po uszy osoba.
Ale choć film został zrealizowany jak melodramat, to nie jest on historią miłości. Na ekranie pojawia się troska i przyjaźń, ale na nic więcej nie ma miejsca. Jednak owo miłosne niespełnienie jest wyraźnie wyczuwalne. Ale dokonana zostaje jego sublimacja. Typowy dla melodramatu emocjonalny ból zostaje tu wykorzystany do zaprezentowania mocno nihilistycznej wizji świata, w którym nie ma miejsca dla nadziei. Działania niemieckiej jednostki, nominalnie sojuszników lojalny Kabulowi afgańskich mieszkańców, często są sprzeczne z tym, czego wymaga się od stojących po tej samej stronie barykady. Za dobre intencje ktoś przypłaci życiem. A ci, którzy zostaną uratowani, nie mają szans nazwać siebie "szczęściarzami", bo nie ma czegoś takiego, jak szczęście.
Gdy więc film dobiega końca, czułem się tak, jakbym właśnie obejrzał doskonały i poruszający dramat o miłości niemożliwej. Brawo dla Aladag, która już drugi raz pokazała, że jest dobrą reżyserką.
Ocena: 7
Komentarze
Prześlij komentarz