What We Do in the Shadows (2014)
Bardzo chciałem, żeby mi się ten film spodobał. I praktycznie w każdej scenie myślałem sobie: "to jest super". A jednak nie potrafiłem wmówić sobie zachwytu. Szkoda.
Wydaje mi się, że bardziej niż film spodobał mi się pomysł. Nowozelandczycy wywrócili do góry nogami mit wampiryzmu. Krwiopijcy nie są tu demonami seksu, charyzmatycznymi istotami, którym nikt się nie oprze, lecz geekami o zdolnościach interakcji społecznych pierwotniaka. Całość została okraszona ekscentrycznym poczuciem humoru funkcjonującym na granicy absurdu. Każdy z gagów, jak i sama idea filmu, bardzo przypadły mi do gustu, ale wyłącznie na poziomie pomysłu. Realizacyjnie niestety całość z trudem budziła we mnie jakiekolwiek wrażenia.
Być może problemem jest stylistyka dokumentalnego reality show, za którą niestety nie przepadam. A może chodzi o dowcipy, które koncepcyjnie są pierwszorzędna, ale oglądane wcale aż tak bardzo nie śmieszą. Jakikolwiek jest powód, efekt jest taki, że "Co robimy w ukryciu" wywołało u mnie zaledwie kilka salw śmiechu, a resztę przecierpiałem w milczeniu.
Ocena: 6
Wydaje mi się, że bardziej niż film spodobał mi się pomysł. Nowozelandczycy wywrócili do góry nogami mit wampiryzmu. Krwiopijcy nie są tu demonami seksu, charyzmatycznymi istotami, którym nikt się nie oprze, lecz geekami o zdolnościach interakcji społecznych pierwotniaka. Całość została okraszona ekscentrycznym poczuciem humoru funkcjonującym na granicy absurdu. Każdy z gagów, jak i sama idea filmu, bardzo przypadły mi do gustu, ale wyłącznie na poziomie pomysłu. Realizacyjnie niestety całość z trudem budziła we mnie jakiekolwiek wrażenia.
Być może problemem jest stylistyka dokumentalnego reality show, za którą niestety nie przepadam. A może chodzi o dowcipy, które koncepcyjnie są pierwszorzędna, ale oglądane wcale aż tak bardzo nie śmieszą. Jakikolwiek jest powód, efekt jest taki, że "Co robimy w ukryciu" wywołało u mnie zaledwie kilka salw śmiechu, a resztę przecierpiałem w milczeniu.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz