At Middleton (2013)

Jest coś magicznego w oglądaniu dwóch osób po przejściach zakochujących się w sobie. Uczucie typowe dla nastolatków – niespodziewane, narwane, totalne – ale doświadczają go osoby, które w życiu sporo już doświadczyły. Teraz, gdy ich dzieci wylatują z gniazda i pozostaje im już wyłącznie perspektywa pustego domu i zatracenia się w pracy, miłość jest zdumiewającym doświadczeniem. Budzi strach, ponieważ "w tym wieku" uczucie to się "po prostu nie zdarza". Jednocześnie jest bezcennym skarbem. Mając sporo rozczarowań na koncie, oni wiedzą, że miłością tą trzeba się cieszyć, póki można, bez tworzenia nierealnych oczekiwań. Po czterdziestce miłość staje się nadzieją, impulsem do trwania dalej, a nie do budowania domków z kart.

"Dzień w Middleton" pokazuje, jak niewiele trzeba, by stworzyć uroczo zachwycający film. Fabuła filmu jest przecież dość typowa, podobnie jak zestaw bohaterów oraz ich perypetii. A jednak podbija serce. Sukces zapewniła przede wszystkim para głównych bohaterów. Andy Garcia i Vera Farmiga tworzą przecudowną parę. Zakochałem się w niej i choć wiedziałem, jak się opowieść skończy (jakiekolwiek inny finał, byłby nie do zniesienia), to i tak całym sercem im kibicowałem. Podobała mi się też reżyseria Adama Rodgersa. Był on nienachlanym władcą marionetek. Delikatnie kształtował ramy opowieści, pozwalając postaciom (i grającym ich aktorom) wypełnić ją filmową magią.

"Dzień w Middleton" to magiczna historia o miłości, o szukaniu swojego miejsca na Ziemi, a przede wszystkim o odnajdywaniu życiowego złotego środka. Czasem oznacza to porzucenie swoich dotychczasowych planów i zweryfikowanie spojrzenia na siebie i otoczenie. Innym razem oznacza otworzenie się na doświadczenia, z których dawno już się zrezygnowało lub których nie było się świadomych. Reżyser jest wielkim adwokatem wprowadzenia chaosu do codziennej egzystencji, ale w kontrolowanych dawkach tak, by nie stał się on murem odgradzający od prawdziwego życia.

Ocena: 7