Champs (2015)

Kiedy zobaczyłem nazwisko Tysona wśród producentów, a potem okazało się, że jest on również jednym z głównych bohaterów "Mistrzów", zacząłem się zastanawiać. Czy można wierzyć w szczerość Tysona, kiedy opowiada o swojej karierze? Czy jest to raczej próba sprawienia, by ludzie przestali utożsamiać go z Żelaznym Mikiem, bokserską bestią, gwałcicielem, koneserem męskich uszu? Moje wątpliwości nie rozwiały się wraz z zakończeniem seansu. "Mistrzowie" są bowiem dokumentem, który pokazuje bokserów jako ofiary. Najpierw są ofiarami w życiu prywatnym, pochodząc z biednych, często rozbitych domów. Potem są ofiarami systemu sprawiedliwości. Gdy jakimś cudem wybijają się i zostają mistrzami, zostają ofiarami własnej pychy. A kiedy ich kariery załamują się, stają się ofiarami cudzej przebiegłości i własnej ignorancji, bankrutami, których majątki jeszcze nie tak dawno szacowano w setkach milionach dolarów. Próbując uciec przed własnymi słabościami, ulegli im wszystkim, wpadając z deszczu pod rynnę.

Dlatego też nie do końca wierzę w szczerość wypowiadających się bokserów. Ale oglądając film przyłapałem się na tym, że tak naprawdę mało mnie to obchodzi. Ich historie mogą być wyssane z palca, mogą luźno opierać się na prawdzie, być złagodzone lub podkolorowane, by pasowały do wizerunku, jaki chcą sobie bohaterowie tego dokumentu stworzyć. Jednak jak długo ciekawie opowiadali, tak długo cała reszta mnie nie obchodziła.

Dlatego też przeszkadzali Wahlberg, Washington, 50 Cent i inni, którzy gadają banialuki o tym, jaki to boks jest wyjątkowy, jak bardzo różni się od innych sportów. Wypowiadane przez nich zdania są pełne ogólników i frazesów, wypadają sztucznie i fałszywie, przypominając mi o tym, że "spowiedź" bokserów może być równie fałszywa. Reżyser wyraźnie miał ambicje stworzenia dzieła uniwersalnego, przez co oślepł na to, że jego skarbem byli sami bokserzy i ich niezwykłe życiowe doświadczenia.

Ocena: 6