Scenic Route (2013)
Kto by pomyślał, że zwykła przyjacielska interwencja może stać się aż tak niebezpieczna dla jej uczestników? Oczywiście trzeba być prawdziwą ofiarą losu, ponieważ splot okoliczności, z jakim mamy w filmie "Piękne widoki" do czynienia jest naprawdę niewiarygodny.
Oto dwójka dawnych kumpli jedzie samochodem przez pustkowie. Kiedyś byli ze sobą blisko, teraz to się zmieniło. Jeden z nich buduje sobie życie rodzinne, drugi stoi w miejscu wciąż karmiąc się dawnymi marzeniami. Ich drogi rozchodzą się, co temu drugiemu nie bardzo się podoba. Postanawia więc pogadać szczerze z dawnym przyjacielem. Niestety zrobił to bez przygotowania, czego wkrótce będzie żałował.
"Piękne widoki" to w zasadzie teatr, tyle że scenę zastąpiła bezkresna przestrzeń amerykańskiej dziczy. Jest to całkiem sprytne posunięcie ze strony twórców. Z jednej strony utrzymują intensywność interakcji, jakiej dostarczają dialogi sceniczne. A z drugiej strony dają całemu filmowi przestrzeń do nabrania oddechu. Niestety jest to lepszy pomysł na papierze niż w realizacji. Twórcom nie do końca się udało sprawnie wszystko zaprezentować. Po pierwsze dlatego, że – przy całej sympatii do Duhamela i Foglera – aktorzy nie są zbyt dobrzy. Ich gra pozostaje na granicy tolerancji. Po drugie dlatego, że twórcy nie trzymają się konsekwentnie wybranej formy. Scena ze środka filmu, kiedy bohater opowiada o wydarzeniach na konferencji, są niepotrzebne i rozbijają strukturę, o której nie będę więcej mówił, by nie spoilerować.
To, że ostatecznie film oceniam pozytywnie, wynika wyłącznie z przewrotności końcówki. Podoba mi się to, jak Kevin i Michael Goetzowie rozegrali całą historię.
Ocena: 6
Oto dwójka dawnych kumpli jedzie samochodem przez pustkowie. Kiedyś byli ze sobą blisko, teraz to się zmieniło. Jeden z nich buduje sobie życie rodzinne, drugi stoi w miejscu wciąż karmiąc się dawnymi marzeniami. Ich drogi rozchodzą się, co temu drugiemu nie bardzo się podoba. Postanawia więc pogadać szczerze z dawnym przyjacielem. Niestety zrobił to bez przygotowania, czego wkrótce będzie żałował.
"Piękne widoki" to w zasadzie teatr, tyle że scenę zastąpiła bezkresna przestrzeń amerykańskiej dziczy. Jest to całkiem sprytne posunięcie ze strony twórców. Z jednej strony utrzymują intensywność interakcji, jakiej dostarczają dialogi sceniczne. A z drugiej strony dają całemu filmowi przestrzeń do nabrania oddechu. Niestety jest to lepszy pomysł na papierze niż w realizacji. Twórcom nie do końca się udało sprawnie wszystko zaprezentować. Po pierwsze dlatego, że – przy całej sympatii do Duhamela i Foglera – aktorzy nie są zbyt dobrzy. Ich gra pozostaje na granicy tolerancji. Po drugie dlatego, że twórcy nie trzymają się konsekwentnie wybranej formy. Scena ze środka filmu, kiedy bohater opowiada o wydarzeniach na konferencji, są niepotrzebne i rozbijają strukturę, o której nie będę więcej mówił, by nie spoilerować.
To, że ostatecznie film oceniam pozytywnie, wynika wyłącznie z przewrotności końcówki. Podoba mi się to, jak Kevin i Michael Goetzowie rozegrali całą historię.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz