La peur (2015)

Damien Odoul powinien jednak pozostać przy poezji. Ubieranie słów w obrazy niestety nie wychodzi mu najlepiej. Choć to może wina ambicji, a nie braku umiejętności. Wybrał sobie bowiem jedną z najtrudniejszych form filmowych, jaką tylko można zrealizować: wysoce inscenizowaną, opartą na symbolach, alegoriach i metaforach, kontemplacyjną, filozofującą, gdzie styl jest wszystkim. 9 na 10 filmów realizowanych według tej formy okazuje się nieznośnymi bohomazami (np. "Baczyński"), więc szanse powodzenia Odoul już na starcie miał minimalne.

I właśnie podjęte przez niego ryzyko sprawiło, że zdecydowałem się obejrzeć "Strach". Niestety moje obawy się sprawdziły. Film szybko popada w nieznośną deklamację  i zafiksowanie na formie, która niestety poza ładną powierzchownością nie kryje w sobie nic ciekawego. Dramat młodego człowieka, który jest świadkiem koszmaru wojny, został tu tak wystylizowany, że przestaje budzić jakiekolwiek emocje. Miejscami zresztą sam reżyser zdaje się zapominać o czym kręci film i realizuje sekwencje, którym bliżej jest do klipów modowych. Parę razy złapałem się ba tym, że czekam na pojawienie się nazwy "Boss" czy "Chanel". Ale są też takie chwile, gdzie prawie udało się reżyserowi zdobyć kontrolę nad filmową materią. Niestety są to jedynie krótkie przebłyski, które pokazały mi, że miałem racje, że "Strach" w odpowiednich rękach mógł stać się dziełem intrygującym. Szkoda, że tych rąk zabrakło.

Ocena: 3