Cut Snake (2014)
Czas – jak na coś, co nie istnieje, potrafi naprawdę nieźle zamieszać w ludzkim życiu. Boleśnie przekonał się o tym Jim, jeden z bohaterów "Zranionego węża".
Jim spotkał Marva, którego nazywa "Sparra", parę lat temu w więzieniu. I przez cztery lata ich egzystencjalne zegary pozostawały zsynchronizowane. Ale potem Sparra wyszedł na wolność i od tej pory jego zegar poruszał się z nową prędkością. Dawną rzeczywistość zostawił za swoimi plecami. Prawie o niej zapomniał, budując sobie nowe życie. Tymczasem Jim tkwił dalej w tym, co sobie obiecali. I kiedy w końcu sam wyszedł na wolność, postanowił odnaleźć chłopaka, by zdobyć to, co wydawało mu się, że otrzyma bez pytania. Wtedy odkrywa, jak bardo różni się rzeczywistość od tego, na co miał nadzieję.
"Zraniony wąż" to również historia o tym, że człowiek nie jest istotą zero-jedynkową, a bytem wieloaspektowym. Może więc się "zmienić", zdefiniować na nowo swoje potrzeby, pragnienia, priorytety. Ale nie dzieje się to w wyniku wykasowania innych "Ja". Wszystkie one współegzystują, choć tylko jedna (zazwyczaj) jest maską dominującą. W odpowiednich okolicznościach stare "Ja" może znów odzyskać kontrolę. Ten fakt trudno jest ludziom zaakceptować, zwłaszcza jeśli owo "Ja" było autodestrukcyjne albo pełne pragnień z nowej perspektywy nie do przyjęcia.
Jest to również film-przestroga, by nie igrać z mięśniakami. Mogą sprawiać wrażenie twardzieli, których nic nie ruszy. Ale każdy z nich ma słaby punkt. Za grubą skórą, może kryć się wrażliwe serce. Fakt, trudno się do niego dostać, ale komu się to uda, niech się dobrze zastanowi, zanim zacznie z nim pogrywać. Musi się bowiem liczyć z chaosem, jaki to wywoła.
Ale choć na poziomie przesłania "Zraniony wąż" jest filmem interesującym, to w wykonaniu nie jest już tak dobrze. Wątki nie są do końca wygrane. Chemia pomiędzy bohaterami jest, ale pozostaje za mało intensywna, by trzeci akt mógł zrobić odpowiednio mocne emocjonalnie wrażenie. Ta historia została opowiedziana poprawnie, ale w przypadku intensywnych emocji i relacji, jakie są jej udziałem, to zdecydowanie nie wystarcza. Stapleton, Russell i De Gouw próbują się w tym wszystkim odnaleźć, ale efekt ich starań nie powala. Zwłaszcza Russell zdaje się wierzyć, że wszystko może ograć urokiem osobistym.
Ocena: 6
Jim spotkał Marva, którego nazywa "Sparra", parę lat temu w więzieniu. I przez cztery lata ich egzystencjalne zegary pozostawały zsynchronizowane. Ale potem Sparra wyszedł na wolność i od tej pory jego zegar poruszał się z nową prędkością. Dawną rzeczywistość zostawił za swoimi plecami. Prawie o niej zapomniał, budując sobie nowe życie. Tymczasem Jim tkwił dalej w tym, co sobie obiecali. I kiedy w końcu sam wyszedł na wolność, postanowił odnaleźć chłopaka, by zdobyć to, co wydawało mu się, że otrzyma bez pytania. Wtedy odkrywa, jak bardo różni się rzeczywistość od tego, na co miał nadzieję.
"Zraniony wąż" to również historia o tym, że człowiek nie jest istotą zero-jedynkową, a bytem wieloaspektowym. Może więc się "zmienić", zdefiniować na nowo swoje potrzeby, pragnienia, priorytety. Ale nie dzieje się to w wyniku wykasowania innych "Ja". Wszystkie one współegzystują, choć tylko jedna (zazwyczaj) jest maską dominującą. W odpowiednich okolicznościach stare "Ja" może znów odzyskać kontrolę. Ten fakt trudno jest ludziom zaakceptować, zwłaszcza jeśli owo "Ja" było autodestrukcyjne albo pełne pragnień z nowej perspektywy nie do przyjęcia.
Jest to również film-przestroga, by nie igrać z mięśniakami. Mogą sprawiać wrażenie twardzieli, których nic nie ruszy. Ale każdy z nich ma słaby punkt. Za grubą skórą, może kryć się wrażliwe serce. Fakt, trudno się do niego dostać, ale komu się to uda, niech się dobrze zastanowi, zanim zacznie z nim pogrywać. Musi się bowiem liczyć z chaosem, jaki to wywoła.
Ale choć na poziomie przesłania "Zraniony wąż" jest filmem interesującym, to w wykonaniu nie jest już tak dobrze. Wątki nie są do końca wygrane. Chemia pomiędzy bohaterami jest, ale pozostaje za mało intensywna, by trzeci akt mógł zrobić odpowiednio mocne emocjonalnie wrażenie. Ta historia została opowiedziana poprawnie, ale w przypadku intensywnych emocji i relacji, jakie są jej udziałem, to zdecydowanie nie wystarcza. Stapleton, Russell i De Gouw próbują się w tym wszystkim odnaleźć, ale efekt ich starań nie powala. Zwłaszcza Russell zdaje się wierzyć, że wszystko może ograć urokiem osobistym.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz