Bølgen (2015)
"Fala" to praktyczny kurs surwiwalu. Lekcje, jakie przekazuje, są zaskakująco proste. Po pierwsze: zero dzieci. Bez dzieci szansa na przetrwanie wzrasta wielokrotnie. Nie trzeba ich szukać, bo oczywiście muszą się "zagubić" w najmniej odpowiednim momencie. Co gorsza dzieci narażają na niebezpieczeństwo nie tylko rodziców ale i osoby postronne. Po drugie: zero związków. Źle dobrany partner (partnerka) to najprostsza droga ku zagładzie. Lojalność zmusza bowiem do podążaniem śladami osoby, która podejmuje idiotyczne decyzji. Co prawda w przypadku tej zasady zero nie jest absolutne, ale statystycznie łatwiej jest przeżyć bez balast drugiej osoby. I wreszcie po trzecie: samochody nie są wskazane. Pojazdy mechaniczne zagrażają życiu nie tylko ich właścicieli ale również przechodzącym (czy biegnącym) obok i dlatego podczas katastrofy lepiej się trzymać od nich z daleka.
Chciałbym napisać coś "na poważnie" na temat tego filmu, ale nie bardzo wiem jak. Już sam fakt, że "Fala" brała udział w wyścigu po Oscary, uważam za niezwykle zabawny żart. Jest to bowiem bardzo typowa produkcja klasy B. A to oznacza, że jest głupawa, składa się z samych spłowiałych klisz, ale jako niezobowiązująca rozrywka nawet się sprawdza, jeśli tylko nie będzie się filmu traktować zbyt serio. Tymczasem wystawienie do Oscara sugeruje, że "Fala" ma jakieś dodatkowe walory. Jeśli tak, to ja ich nie zauważyłem.
Jeden poważny wniosek można jednak z filmu wyciągnąć. "Fala" inspirowana jest wydarzeniami sprzed wielu lat, kiedy to osunięcie się ziemi wywołało falę tsunami, która zabiła kilkadziesiąt osób w Norwegii. Obraz stara się odpowiedzieć na pytanie, czy dzisiaj podobnej tragedii dałoby się uniknąć. Odpowiedź jest mało krzepiąca. "Fala" pokazuje niebotyczny poziom ludzkiej ignorancji i inercji w obliczu oczywistych danych. Zaskakuje bardzo niski poziom aktywności instynktu samozachowawczego, który włącza się, kiedy tak naprawdę człowiek nie ma już żadnego wpływu na przebieg wypadków i jego przetrwanie staje się partyjką rosyjskiej ruletki. "Fala" pokazuje, że bycie człowiekiem oznacza życie w oderwaniu od natury, pozostawanie głuchym i ślepym na sygnały, które reszta fauny wyłapuje bez większego problemu.
Ocena: 5
Chciałbym napisać coś "na poważnie" na temat tego filmu, ale nie bardzo wiem jak. Już sam fakt, że "Fala" brała udział w wyścigu po Oscary, uważam za niezwykle zabawny żart. Jest to bowiem bardzo typowa produkcja klasy B. A to oznacza, że jest głupawa, składa się z samych spłowiałych klisz, ale jako niezobowiązująca rozrywka nawet się sprawdza, jeśli tylko nie będzie się filmu traktować zbyt serio. Tymczasem wystawienie do Oscara sugeruje, że "Fala" ma jakieś dodatkowe walory. Jeśli tak, to ja ich nie zauważyłem.
Jeden poważny wniosek można jednak z filmu wyciągnąć. "Fala" inspirowana jest wydarzeniami sprzed wielu lat, kiedy to osunięcie się ziemi wywołało falę tsunami, która zabiła kilkadziesiąt osób w Norwegii. Obraz stara się odpowiedzieć na pytanie, czy dzisiaj podobnej tragedii dałoby się uniknąć. Odpowiedź jest mało krzepiąca. "Fala" pokazuje niebotyczny poziom ludzkiej ignorancji i inercji w obliczu oczywistych danych. Zaskakuje bardzo niski poziom aktywności instynktu samozachowawczego, który włącza się, kiedy tak naprawdę człowiek nie ma już żadnego wpływu na przebieg wypadków i jego przetrwanie staje się partyjką rosyjskiej ruletki. "Fala" pokazuje, że bycie człowiekiem oznacza życie w oderwaniu od natury, pozostawanie głuchym i ślepym na sygnały, które reszta fauny wyłapuje bez większego problemu.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz