In the Heart of the Sea (2015)
Tragiczna historia ostatniej wyprawy wielorybniczego statku Essex to historia, która aż prosi się o filmową wersję. Mamy tu ludzką pychę, arogancję, chciwość, ambicje, kompleksy, marzenia. Jest walka z żywiołami. Jest genialne starcie ze zwierzęciem, w którym nie człowiek jest górą. Jest dramatyczne trzymanie się życia za każdą, nawet najbardziej wygórowaną cenę. Niestety historia ta musi wciąż czekać na film, który odda jej sprawiedliwości. Obraz Rona Howarda bowiem rozczarowuje.
"W samym sercu morza" w kinie ogląda się bez większego bólu. Ale wynika to z faktu, że jest całkiem fajnie nakręcone. Choć efekty specjalne wydają się trochę przestarzałe, a green box kole w oczy, to jednak podobał mi się sposób kręcenia zachowań marynarzy na statku i skupianie się na detalach. Do tego wszystkiego dochodzi nadspodziewanie dobra muzyka ilustracyjna Anthony'ego Doda Mantle'a. Jednak w telewizji nie dotrwałbym do końca seansu. A to z prostego powodu, że nie ma tu ciekawej historii. Relacja kapitana-żółtodzioba i pierwszego oficera, który do wszystkiego doszedł ciężką pracą nie wykracza poza jedno zdanie opisu z offu. Zmaganie się z wielorybem jest puste, pozbawione napięcia i znaczenia, choć niektóre sceny sugerują, że ma się za nim kryć jakiś wielki egzystencjalny problem. Najbliżej szczerych emocji film jest w scenie starego Nickerson konfrontującego się ze swoją żoną. A przecież rozgrywa się ona wiele dekad po katastrofie Essexa.
Ron Howard nie miał pomysłu na to, jak ugryźć tę historię, więc poszedł po najprostszej linii i po prostu streścił ją całą. Nie nadał jej sensu, nie spróbował przyjrzeć się jej z jakiegoś punktu widzenia. Nawet końcowa ironiczna uwaga o odkryciu ropy naftowej w Stanach nie wybrzmiewa, ponieważ zawieszona jest w próżni. Wszystko to więc starał się maskować estetyką audio i wideo. A ponieważ jest doświadczonym wyrobnikiem, to mu się to w zasadzie udało.
Ocena: 6
"W samym sercu morza" w kinie ogląda się bez większego bólu. Ale wynika to z faktu, że jest całkiem fajnie nakręcone. Choć efekty specjalne wydają się trochę przestarzałe, a green box kole w oczy, to jednak podobał mi się sposób kręcenia zachowań marynarzy na statku i skupianie się na detalach. Do tego wszystkiego dochodzi nadspodziewanie dobra muzyka ilustracyjna Anthony'ego Doda Mantle'a. Jednak w telewizji nie dotrwałbym do końca seansu. A to z prostego powodu, że nie ma tu ciekawej historii. Relacja kapitana-żółtodzioba i pierwszego oficera, który do wszystkiego doszedł ciężką pracą nie wykracza poza jedno zdanie opisu z offu. Zmaganie się z wielorybem jest puste, pozbawione napięcia i znaczenia, choć niektóre sceny sugerują, że ma się za nim kryć jakiś wielki egzystencjalny problem. Najbliżej szczerych emocji film jest w scenie starego Nickerson konfrontującego się ze swoją żoną. A przecież rozgrywa się ona wiele dekad po katastrofie Essexa.
Ron Howard nie miał pomysłu na to, jak ugryźć tę historię, więc poszedł po najprostszej linii i po prostu streścił ją całą. Nie nadał jej sensu, nie spróbował przyjrzeć się jej z jakiegoś punktu widzenia. Nawet końcowa ironiczna uwaga o odkryciu ropy naftowej w Stanach nie wybrzmiewa, ponieważ zawieszona jest w próżni. Wszystko to więc starał się maskować estetyką audio i wideo. A ponieważ jest doświadczonym wyrobnikiem, to mu się to w zasadzie udało.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz