L'amour au temps de la guerre civile (2014)
Jak odbić się od dna, kiedy go nie ma? Dlaczego w ogóle odbijać się, skoro wróci się tam, skąd się ucieka? Oto są realia narkomana. Wyzdrowienie? Przyszłość? Normalność? Te pojęcia nic nie znaczą. A próba przekonania, że są to rzeczy ważne, musi zakończyć się fiaskiem. Chciałoby się powiedzieć, że egzystencja narkomana jest pusta, ponieważ narkotyki (ich brak, ich posiadanie) przysłaniają wszystko inne. Ale byłoby to kompletnym niezrozumieniem doświadczeń człowieka uzależnionego. Pustka to pojęcie zewnętrzne, kogoś żyjącego z boku, poza narkooparami. Tymczasem Rodrigue Jean nie chce pokazać świata bohaterów przez pryzmat ludzi z zewnątrz. "Miłość w czasach wojny domowej" to film, który zabiera nas do jądra ciemności.
Dzieło Jeana zaskoczyło mnie. "Miłość w czasach wojny domowej" porusza bowiem temat uzależnienia w sposób, jaki wydawał mi się, że wyszedł już z mody. To opowieść ponura, otumaniająca. Pokazuje świat w stanie płynnym, w którym nie ma rzeczy pewnych. To, co w "normalnym" świecie stanowi budulec społeczeństwa, tu jest jedynie imitacją, grą, zachowaniem wykonywanym siłą rozpędu. Dotyczy to zarówno czynności codziennych jak i związków, a nawet emocji. Miłość, nienawiść, seks, troska, marzenia, pragnienia nie istnieją, ale bohaterowie filmu mimo wszystko zachowują się tak, jakby było inaczej. Ponieważ jednak jest to fałsz, wszystko "normalne" ma tu wypaczony charakter. Praca to najczęściej puszczanie się, by zdobyć kasę na kolejną działkę. Związek to luźna relacja z drugą osobą, trwająca chwilę. Trudno tu mówić o wierności, a nawet o seksualnej orientacji. W jednej minucie jest tak, w drugiej o 180 stopni inaczej.
"Miłość w czasach wojny domowej" niestety pokazuje, dlaczego taka forma narracji wyszła z mody. Jest ona bowiem mało pojemna. Wszystko w tak nakreślonym temacie zostało już powiedziane, przez co każdy kolejny tytuł musi robić wrażenie niepotrzebnej powtórki z rozrywki. Obraz Jeana też nie wprowadza nic nowego, a broni się tylko dlatego, że dawno podobnego filmu nie widziałem.
Ocena: 6
Dzieło Jeana zaskoczyło mnie. "Miłość w czasach wojny domowej" porusza bowiem temat uzależnienia w sposób, jaki wydawał mi się, że wyszedł już z mody. To opowieść ponura, otumaniająca. Pokazuje świat w stanie płynnym, w którym nie ma rzeczy pewnych. To, co w "normalnym" świecie stanowi budulec społeczeństwa, tu jest jedynie imitacją, grą, zachowaniem wykonywanym siłą rozpędu. Dotyczy to zarówno czynności codziennych jak i związków, a nawet emocji. Miłość, nienawiść, seks, troska, marzenia, pragnienia nie istnieją, ale bohaterowie filmu mimo wszystko zachowują się tak, jakby było inaczej. Ponieważ jednak jest to fałsz, wszystko "normalne" ma tu wypaczony charakter. Praca to najczęściej puszczanie się, by zdobyć kasę na kolejną działkę. Związek to luźna relacja z drugą osobą, trwająca chwilę. Trudno tu mówić o wierności, a nawet o seksualnej orientacji. W jednej minucie jest tak, w drugiej o 180 stopni inaczej.
"Miłość w czasach wojny domowej" niestety pokazuje, dlaczego taka forma narracji wyszła z mody. Jest ona bowiem mało pojemna. Wszystko w tak nakreślonym temacie zostało już powiedziane, przez co każdy kolejny tytuł musi robić wrażenie niepotrzebnej powtórki z rozrywki. Obraz Jeana też nie wprowadza nic nowego, a broni się tylko dlatego, że dawno podobnego filmu nie widziałem.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz