You're Not You (2014)
Kino nastawione na jeden cel: manipulację emocjami widzów. I niestety to działa. Choć nie lubię tak jawnego, wręcz ordynarnego wciskania mi emocji do gardła, to jednak trudno nie poddać się manipulacji twórców. Trudno pozostać obojętnym na dramat osoby, która boleśnie doświadcza procesu umierania, a która jednocześnie staje się impulsem dla innej osoby, by ta uporządkowała swoje życie.
Najgorsze w tym filmie jest to, że twórcy wybrali najbardziej stereotypową formę tej historii. Zaczynamy więc od pozornie idealnej pary, ale kiedy stwardnienie zanikowe boczne postępuje u bohaterki, mąż oczywiście nie wytrzymuje i musi ją tchórzliwie zdradzić. Za to nieodpowiedzialna studentka staje na wysokości zadania.
Jakby innych form tej historii nie było! Ale zaraz, przecież jest! I co śmieszne, została ona uwzględniona na drugim planie. To historia Marilyn i Johna. Tu również kobieta została doświadczona chorobą, a jednak mąż pozostał z nią. Ba, twierdzi nawet, że w czasie choroby byli ze sobą bliżej niż podczas wcześniejszych 40 lat małżeństwa! Dlaczego jednak ta historia jest tylko dodatkiem, tylko zaakcentowaniem alternatywy? Dla mnie jest ona o wiele ciekawsza. O słabeuszach, których przerasta ogrom tragedii jest miliony filmów. O ludziach, którzy pozostają ze sobą do końca, zdecydowanie mniej. A przynajmniej nie w kontekście śmiertelnej choroby.
Niestety ta krytyka nie zmienia faktu, że twórcom udało się mnie wzruszyć. Choć widziałem jak na dłoni prostacką manipulację i irytowało mnie łagodzenie scen ostatecznego cierpienia (zagłuszając je rzewną muzą). Na szczęście wątpię, bym jeszcze kiedyś sięgnął po ten film.
Ocena: 6
Najgorsze w tym filmie jest to, że twórcy wybrali najbardziej stereotypową formę tej historii. Zaczynamy więc od pozornie idealnej pary, ale kiedy stwardnienie zanikowe boczne postępuje u bohaterki, mąż oczywiście nie wytrzymuje i musi ją tchórzliwie zdradzić. Za to nieodpowiedzialna studentka staje na wysokości zadania.
Jakby innych form tej historii nie było! Ale zaraz, przecież jest! I co śmieszne, została ona uwzględniona na drugim planie. To historia Marilyn i Johna. Tu również kobieta została doświadczona chorobą, a jednak mąż pozostał z nią. Ba, twierdzi nawet, że w czasie choroby byli ze sobą bliżej niż podczas wcześniejszych 40 lat małżeństwa! Dlaczego jednak ta historia jest tylko dodatkiem, tylko zaakcentowaniem alternatywy? Dla mnie jest ona o wiele ciekawsza. O słabeuszach, których przerasta ogrom tragedii jest miliony filmów. O ludziach, którzy pozostają ze sobą do końca, zdecydowanie mniej. A przynajmniej nie w kontekście śmiertelnej choroby.
Niestety ta krytyka nie zmienia faktu, że twórcom udało się mnie wzruszyć. Choć widziałem jak na dłoni prostacką manipulację i irytowało mnie łagodzenie scen ostatecznego cierpienia (zagłuszając je rzewną muzą). Na szczęście wątpię, bym jeszcze kiedyś sięgnął po ten film.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz