The Gambler (2014)
Rupert Wyatt szybko traci w moich oczach. Jego "The Escapist" bardzo mi się podobał. "Geneza planety małp" była solidnym widowiskiem. Niestety "Gracz" jest opowiastką głupią, którą ratuje nie reżyseria lecz kilka niezłych kreacji aktorskich.
"Gracz" zaczyna się obiecująco. Oto obserwujemy wykładowcę uniwersyteckiego, który z bliżej nieokreślonych powodów (choć poszlak dostarcza pierwsza scena) przejawia niezdrową skłonność do autodestrukcji. Miałem więc nadzieję na coś w stylu "Zostawić Las Vegas" tylko z hazardzistą zamiast pijaka (tak, wiem, że "Gracz" jest remakiem filmu z 1974 roku). Niestety w połowie obrazu zaczęło być dla mnie jasne, że nie jest to intrygujące spojrzenie na jądro ciemności tkwiące w ludzkiej duszy, lecz kolejna bajeczka o tym, jak to człowiek musi znaleźć się na dnie, żeby mógł się od niego odbić.
Nawet jednak ta mało oryginalna forma mogłaby mi się spodobać, gdyby Wyatt spełnił dwa warunki. Po pierwsze powinien był uczynić z bohatera ciekawszą postać, w którą chciałbym "zainwestować" emocjonalnie. Tak jednak nie jest. Grany przez Wahlberga Jim budzi zaciekawienie tylko jako człowiek nieszczęśliwy, niszczący siebie pomimo faktu, że "ma wszystko". W innym przypadku budzi raczej zniechęcenie, jeśli nie obrzydzenie. Po drugie historia odrodzenia powinna być przekonująco opowiedziana. Jest to szczególnie ważne w przypadku fabuły przesiąkniętej naiwnym optymizmem. I tu Wyatt kompletnie się nie popisał. Ostatnie 20 minut to piramidalna bzdura, którą oglądałem z najwyższym trudem.
Sam Wahlberg niestety też niczym specjalnym się nie popisał. Nie jest aktorem sceniczny, więc umowność połączona z teatralnością nie została przez niego wygrana. Na szczęście drugi plan funkcjonował bez zarzutu. Lange miała skromną rolę, ale wyrazistą. Michael Kenneth Williams sprawnie poradził sobie z efekciarstwem jego bohatera. Największym zaskoczeniem był John Goodman, który miał ledwie kilka scen, ale w każdej z nich błyszczy. A już monolog o postawie "fuck you" był popisem mistrzowskim.
Ocena: 5
"Gracz" zaczyna się obiecująco. Oto obserwujemy wykładowcę uniwersyteckiego, który z bliżej nieokreślonych powodów (choć poszlak dostarcza pierwsza scena) przejawia niezdrową skłonność do autodestrukcji. Miałem więc nadzieję na coś w stylu "Zostawić Las Vegas" tylko z hazardzistą zamiast pijaka (tak, wiem, że "Gracz" jest remakiem filmu z 1974 roku). Niestety w połowie obrazu zaczęło być dla mnie jasne, że nie jest to intrygujące spojrzenie na jądro ciemności tkwiące w ludzkiej duszy, lecz kolejna bajeczka o tym, jak to człowiek musi znaleźć się na dnie, żeby mógł się od niego odbić.
Nawet jednak ta mało oryginalna forma mogłaby mi się spodobać, gdyby Wyatt spełnił dwa warunki. Po pierwsze powinien był uczynić z bohatera ciekawszą postać, w którą chciałbym "zainwestować" emocjonalnie. Tak jednak nie jest. Grany przez Wahlberga Jim budzi zaciekawienie tylko jako człowiek nieszczęśliwy, niszczący siebie pomimo faktu, że "ma wszystko". W innym przypadku budzi raczej zniechęcenie, jeśli nie obrzydzenie. Po drugie historia odrodzenia powinna być przekonująco opowiedziana. Jest to szczególnie ważne w przypadku fabuły przesiąkniętej naiwnym optymizmem. I tu Wyatt kompletnie się nie popisał. Ostatnie 20 minut to piramidalna bzdura, którą oglądałem z najwyższym trudem.
Sam Wahlberg niestety też niczym specjalnym się nie popisał. Nie jest aktorem sceniczny, więc umowność połączona z teatralnością nie została przez niego wygrana. Na szczęście drugi plan funkcjonował bez zarzutu. Lange miała skromną rolę, ale wyrazistą. Michael Kenneth Williams sprawnie poradził sobie z efekciarstwem jego bohatera. Największym zaskoczeniem był John Goodman, który miał ledwie kilka scen, ale w każdej z nich błyszczy. A już monolog o postawie "fuck you" był popisem mistrzowskim.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz