The Silent Thief (2012)

Bohaterów "Nocnego złodzieja" nie można traktować, jakby byli prawdziwymi ludźmi. Ich zachowania, motywacje, racjonalizacje są kompletnie niewiarygodne, pozbawione choćby najmniejszego pierwiastka prawdopodobieństwa. Brennan jeszcze się broni jako zwichrowana jednostka, która jest psychicznym pasożytem próbującym się przyssać do żywego organizmu rodziny. Jednak zachowanie pozostałych bohaterów w ostatnim akcie to groteska w najgorszym tego słowa znaczeniu. Jest głupie, absurdalne i kompletnie nieuzasadnione tym, co było pokazane w filmie wcześniej.

Z tego też powodu lepiej patrzeć na film jak na metaforę, na grę ideami. Albo też można ignorować całościowy obraz i skupiać się na poszczególnych sekwencjach. Wtedy "Nocny złodziej" ma kilka niezłych momentów. Oczywiście filarem jest postać Brennana. Reszta stanowi tylko tło. Ale Brennan jest bohaterem intrygującym, który nawet w tej nieudanej produkcji przyciąga uwagę. To, jak buduje relacje, jest fascynujące i trochę szkoda, że twórcy tak mało czasu temu aspektowi poświęcili. Gdyby zrezygnowali z efekciarskiego finału, rozwiązali to w sposób prosty, ale gorzki psychologicznie, wtedy mieliby więcej czasu, by wzmocnić poszczególne relacje i pokazać, że można budować iluzje, ale nie można sprawić, by stały się one rzeczywistością.

Stracona okazja.

Ocena: 5