Julieta (2016)
Pedro Almodóvar nie nadaje się do robienia normalnych filmów. Choć sądząc po ocenach "Juliety" jestem w tej opinii osamotniony. Dla mnie było to wielkie rozczarowanie i jeden z najsłabszych jego filmów w całej karierze.
Na pierwszy rzut oka wszystko jest w porządku. Almodóvar upewnił się, że ma pod ręką składniki, które przez trzy dekady zapewniały mu popularność. Są piękne zdjęcia, melodramatyczna fabuła i intrygujące relacje międzyludzkie. Ale we wszystkich wcześniejszych jego filmach, nawet jeśli historie same w sobie nie były nadzwyczajne, to zawsze nabierały charakteru "larger than life" za sprawą bohaterów/ek, królowych dramatów, które podkręcały fabułę. Tutaj brakuje żaru, wszystko jest stonowane tak bardzo, że staje się po prostu nudne. Dzięki Bogu jest Rossy de Palma, która jako jedyna nadaje całości charakteru. Reszta niestety jest ukłonem w stronę przeciętność.
Nawet zmysł estetyczny tym razem zawiódł Almodóvara. Czasem stara się za bardzo (pierwsze ujęcie). Innym razem problem jest znacznie trudniejszy do uchwycenia, jak choćby w scenie seksu w pociągu, która pokazana jest w zasadzie w odbiciu szyby. Jest to fajny pomysł, ale niestety na mnie nie zadziałał.
Najgorszy jest jednak finał, który praktycznie przekreśla zasadność całego filmu. Scena ta udaje konkluzję opowieści o odkrywaniu prawdy i godzeniu się z przeszłością, ale w rzeczywistości jest to bzdura, bo poza koincydencją w czasie i przestrzeni ostatnie sceny nie mają związku z drogą Juliety. W rzeczywistości Julieta mogłaby nic nie robić (poza podjęciem decyzji o przeprowadzenia się do bloku, w którym kiedyś mieszkała), a ostatnia scena i tak by nastąpiła. Jej katalizatorem nie jest bowiem Julieta, a Beatriz – bohaterka, która pojawia się zaledwie w dwóch scenach.
Z kina wyszedłem więc smutny. Bo to nie jest tak, że Almodóvar się pogubił. Wygląda raczej na to, że po prostu nie ma w nim już twórczego ognia i zmienia się po prostu w wyrobnika tworzącego imitacje almodóvarowych filmów.
Ocena: 4
Na pierwszy rzut oka wszystko jest w porządku. Almodóvar upewnił się, że ma pod ręką składniki, które przez trzy dekady zapewniały mu popularność. Są piękne zdjęcia, melodramatyczna fabuła i intrygujące relacje międzyludzkie. Ale we wszystkich wcześniejszych jego filmach, nawet jeśli historie same w sobie nie były nadzwyczajne, to zawsze nabierały charakteru "larger than life" za sprawą bohaterów/ek, królowych dramatów, które podkręcały fabułę. Tutaj brakuje żaru, wszystko jest stonowane tak bardzo, że staje się po prostu nudne. Dzięki Bogu jest Rossy de Palma, która jako jedyna nadaje całości charakteru. Reszta niestety jest ukłonem w stronę przeciętność.
Nawet zmysł estetyczny tym razem zawiódł Almodóvara. Czasem stara się za bardzo (pierwsze ujęcie). Innym razem problem jest znacznie trudniejszy do uchwycenia, jak choćby w scenie seksu w pociągu, która pokazana jest w zasadzie w odbiciu szyby. Jest to fajny pomysł, ale niestety na mnie nie zadziałał.
Najgorszy jest jednak finał, który praktycznie przekreśla zasadność całego filmu. Scena ta udaje konkluzję opowieści o odkrywaniu prawdy i godzeniu się z przeszłością, ale w rzeczywistości jest to bzdura, bo poza koincydencją w czasie i przestrzeni ostatnie sceny nie mają związku z drogą Juliety. W rzeczywistości Julieta mogłaby nic nie robić (poza podjęciem decyzji o przeprowadzenia się do bloku, w którym kiedyś mieszkała), a ostatnia scena i tak by nastąpiła. Jej katalizatorem nie jest bowiem Julieta, a Beatriz – bohaterka, która pojawia się zaledwie w dwóch scenach.
Z kina wyszedłem więc smutny. Bo to nie jest tak, że Almodóvar się pogubił. Wygląda raczej na to, że po prostu nie ma w nim już twórczego ognia i zmienia się po prostu w wyrobnika tworzącego imitacje almodóvarowych filmów.
Ocena: 4
Komentarze
Prześlij komentarz