Don't Breathe (2016)

Zaczęło się źle. Pierwsze 15 minut służy temu, by usprawiedliwić głównych bohaterów. Bo niby są złodziejami, którzy okradają nawet ślepych weteranów, ale to dlatego, że mają źle w życiu. Bo mieszkają w Detroit – mieście-bankrucie, gdzie kto może, ten z miasta ucieka. A bohaterka dodatkowo ma matkę-pijaczkę, która sama kasy nie zarabia, więc córce podbiera i jeszcze ją od dziwek wyzywa. Nie rozumiem tej potrzeby tworzenia empatycznej więzi z bohaterami. "Nikt nie przeżył" udowadnia, że formuła źli kontra jeszcze gorszy dostarcza całkiem sporo frajdy.

Na szczęście, kiedy Fede Alvarez kończy z usprawiedliwianiem bohaterów, film od razu robi się ciekawszy. Już pierwsze sceny myszkowania po domu najnowszej "ofiary" są bardzo fajnie zrealizowane. Podobało mi się to, jak kamera zatrzymuje się na szczegółach, które bohaterowie ignorują. Ten banalny zabieg świetnie buduje klimat wyczekiwania i zagrożenia. Reżyser daje nam znać, że te elementy odegrają później złowrogą rolę i że bohaterowie to idioci, którzy jeszcze nie wiedzą, w co się wpakowali, ale my już jesteśmy tego świadomi.

A potem jest już tylko lepiej. Alvarez korzysta ze sprawdzonych chwytów, ale ma smykałkę do opowiadania trzymającej w napięciu historii. Nawet fakt, że kilkakrotnie po drodze zmienia konwencję (wciskając do krótkiego w gruncie rzeczy filmu niemal wszystkie horrorowi klisze od psychopaty dybiącego na nastolatki, przez zwyrodnialców z mrocznymi tajemnicami zamkniętymi w piwnicy, po horror zwierzęcy) nie przeszkadza mu w budowaniu interesującej fabuły. Owszem, w kilku momentach przesadza, przez co doprowadzał mnie do przewracania oczami. Ale po chwili nadrabiał to świetnymi pomysłami (np. finał sceny z zapładnianiem).

Ogólnie nie jest to rzecz zła, ale nie zachwyciła mnie aż tak, jak wielu innych widzów.

Ocena: 6