Jack Reacher: Never Go Back (2016)
"Jack Reacher: Jednym strzałem" był słabym filmem. Jednak w porównaniu z tym, co pokazał Ed Zwick w "Nigdy nie wracaj", zasługuje na Oscary. Kolejna odsłona przygód Reachera jest pod każdym względem nieudolna. Szczerze mówiąc, to całość wygląda raczej jak jeden z gorszych filmów z Michaelem Dudikoffem wygrzebany przez jakiegoś szalonego fana kina pozaklasowego.
Cherlawa fabuła rozpada się na drobne kawałki pod własnym ciężarem. Problemem jest już sama konieczność żonglowania przez reżysera aż dwoma (!) równorzędnymi wątkami: z jednej strony jest intryga kryminalna, z drugiej strony sprawa rodzinna. Biedny Zwick nie potrafi poradzić sobie z tym zadaniem, więc po prostu odhacza kolejne sceny nawet nie starając się stworzyć wciągającego kina akcji. Dialogi wypadają kiczowato. Dziury logiczne, na które w kinie tego rodzaju nie powinno się nawet zwracać uwagi, tutaj rażą raz za razem. Zaś sceny akcji są tak "dynamiczne", że usnąć na nich może nawet człowiek cierpiący na chroniczną bezsenność.
Jednak w sumie wady tego filmu nie są wcale większego kalibru od tych, jakie były plagą "Jednym strzałem". Różnica polega na tym, że w tamtym obrazie choć trochę oczy mydliła obsada. Obok Cruise'a była Pike, Jenkins, Oyelowo i Herzog grający postać tak przerysowaną, że wręcz komiczną. Tymczasem tutaj poza Cruise'em jedyną ciekawą osobą była Cobie Smulders. Najbardziej zaś irytował mnie "Łowca" polujący na Reachera. Gra go Patrick Heusinger i robi to w taki sposób, jakby się ścigał z Jaiem Courtneyem z poprzedniego filmu o miano największego drewna cyklu.
"Jack Reacher: Nigdy nie wracaj" to nieudolna próba stworzenia klasycznego kina akcji ery VHS-ów. Z tamtych filmów ostała się jednak tylko idiotyczna fabuła. Poza tym brakuje tu wszystkiego: dystansu, humoru i samej akcji. Zaś kilka prób z "one-linerami" sprawia, że wolałbym, aby w filmie nie było ich wcale. Pozostaje mi więc liczyć na to, że trzeciego "Jacka Reachera" nie będzie. A jeśli jakimś cudem powstanie, to wątpię, bym chciał go zobaczyć.
Ocena: 3
Cherlawa fabuła rozpada się na drobne kawałki pod własnym ciężarem. Problemem jest już sama konieczność żonglowania przez reżysera aż dwoma (!) równorzędnymi wątkami: z jednej strony jest intryga kryminalna, z drugiej strony sprawa rodzinna. Biedny Zwick nie potrafi poradzić sobie z tym zadaniem, więc po prostu odhacza kolejne sceny nawet nie starając się stworzyć wciągającego kina akcji. Dialogi wypadają kiczowato. Dziury logiczne, na które w kinie tego rodzaju nie powinno się nawet zwracać uwagi, tutaj rażą raz za razem. Zaś sceny akcji są tak "dynamiczne", że usnąć na nich może nawet człowiek cierpiący na chroniczną bezsenność.
Jednak w sumie wady tego filmu nie są wcale większego kalibru od tych, jakie były plagą "Jednym strzałem". Różnica polega na tym, że w tamtym obrazie choć trochę oczy mydliła obsada. Obok Cruise'a była Pike, Jenkins, Oyelowo i Herzog grający postać tak przerysowaną, że wręcz komiczną. Tymczasem tutaj poza Cruise'em jedyną ciekawą osobą była Cobie Smulders. Najbardziej zaś irytował mnie "Łowca" polujący na Reachera. Gra go Patrick Heusinger i robi to w taki sposób, jakby się ścigał z Jaiem Courtneyem z poprzedniego filmu o miano największego drewna cyklu.
"Jack Reacher: Nigdy nie wracaj" to nieudolna próba stworzenia klasycznego kina akcji ery VHS-ów. Z tamtych filmów ostała się jednak tylko idiotyczna fabuła. Poza tym brakuje tu wszystkiego: dystansu, humoru i samej akcji. Zaś kilka prób z "one-linerami" sprawia, że wolałbym, aby w filmie nie było ich wcale. Pozostaje mi więc liczyć na to, że trzeciego "Jacka Reachera" nie będzie. A jeśli jakimś cudem powstanie, to wątpię, bym chciał go zobaczyć.
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz