S one strane (2016)
Kolejna bałkańska produkcja próbująca pokazać, jak dziś wygląda życie ludzi, którzy parę dekad temu mordowali siebie nawzajem na potęgę (lub byli tego świadkami). Jawi się z tego ponury obraz niezapomnianych grzechów, które cieniem kładą się na życia kolejnych pokoleń. Dla pewnych wydarzeń nie ma lekarstwa. Trzeba poczekać, aż wszyscy, którzy byli w nie zaangażowani umrą. Dopiero wtedy może zacząć się proces zapominania, który jednakowoż potrwa ładnych parę pokoleń.
Taki morał można wysnuć oglądając historię Vesny. Była (a w zasadzie jest, bo nigdy nie wzięła rozwodu) żoną jugosłowiańskiego zbrodniarza wojennego, który w Chorwacji cieszy się bardzo złą sławą. Kobieta i jej dzieci nie obnoszą się z tym piętnem, ale i tak prędzej czy później wszyscy dowiadują się prawdy. I to dlatego córka Vesny ma problem ze znalezieniem pracy i boi się wyznać swoje pochodzenie narzeczonemu. To dlatego syn pała nienawiścią do ojca, bo przez niego umarł jego brat, a on sam został jako dziecko pobity prawie na śmierć.
I jest też druga strona. Ci, którzy przeżyli rzeź urządzaną przed laty przez męża Vesny i jego podkomendnych. Choć minęły lata od straszliwych wydarzeń, to dla nich są wciąż świeże, wciąż wyznaczają rytm życia, decyzje, które wpływać będą na wiele istnień ludzkich. Czasem rządzi nimi tylko proste pragnienie zamknięcia starych spraw, czasem jednak napędza ich zemsta, która może przybrać naprawdę przewrotną formę (ale i tak nie da satysfakcji).
"Po drugiej stronie" jest filmem o bardzo prostej konstrukcji. Ale w tym przypadku nie jest to wadą. Dramaty bohaterów są wystarczająco wyraziste, by nie potrzebowały dodatkowych fabularnych atrakcji. Reżyser stara się, byśmy byli jak najbliżej postaci, co czasami jednak budzi dyskomfort. Kamera jest tu bowiem podglądaczem, często kryje się za krzakami, podpatruję bohaterkę przez okna czy uchylone drzwi. Swoją funkcję spełnia i rzeczywiście można poczuć się niczym powiernik sekretów bohaterów. Ale zarazem jest w tym podglądaniu coś niestosownego, ponieważ naruszamy przestrzeń osobistą postaci, stajemy się świadkami ich sekretów i ból, na co tak naprawdę nie otrzymaliśmy przyzwolenie. Nie do końca mi się to podobało.
Ocena: 6
Taki morał można wysnuć oglądając historię Vesny. Była (a w zasadzie jest, bo nigdy nie wzięła rozwodu) żoną jugosłowiańskiego zbrodniarza wojennego, który w Chorwacji cieszy się bardzo złą sławą. Kobieta i jej dzieci nie obnoszą się z tym piętnem, ale i tak prędzej czy później wszyscy dowiadują się prawdy. I to dlatego córka Vesny ma problem ze znalezieniem pracy i boi się wyznać swoje pochodzenie narzeczonemu. To dlatego syn pała nienawiścią do ojca, bo przez niego umarł jego brat, a on sam został jako dziecko pobity prawie na śmierć.
I jest też druga strona. Ci, którzy przeżyli rzeź urządzaną przed laty przez męża Vesny i jego podkomendnych. Choć minęły lata od straszliwych wydarzeń, to dla nich są wciąż świeże, wciąż wyznaczają rytm życia, decyzje, które wpływać będą na wiele istnień ludzkich. Czasem rządzi nimi tylko proste pragnienie zamknięcia starych spraw, czasem jednak napędza ich zemsta, która może przybrać naprawdę przewrotną formę (ale i tak nie da satysfakcji).
"Po drugiej stronie" jest filmem o bardzo prostej konstrukcji. Ale w tym przypadku nie jest to wadą. Dramaty bohaterów są wystarczająco wyraziste, by nie potrzebowały dodatkowych fabularnych atrakcji. Reżyser stara się, byśmy byli jak najbliżej postaci, co czasami jednak budzi dyskomfort. Kamera jest tu bowiem podglądaczem, często kryje się za krzakami, podpatruję bohaterkę przez okna czy uchylone drzwi. Swoją funkcję spełnia i rzeczywiście można poczuć się niczym powiernik sekretów bohaterów. Ale zarazem jest w tym podglądaniu coś niestosownego, ponieważ naruszamy przestrzeń osobistą postaci, stajemy się świadkami ich sekretów i ból, na co tak naprawdę nie otrzymaliśmy przyzwolenie. Nie do końca mi się to podobało.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz