X Quinientos (2016)
Są młodzi, biedni i nie-biali. Maria pochodzi z Filipin, David ma w sobie krew Indian, a przodkowie Alexa zostali sprowadzeni z Afryki. Kolor skóry ma w tym filmie olbrzymie wrażenie, choć z pozoru reżyser ani razu się do rasy swoich bohaterów wprost nie odnosi. Ale Ameryki należą do białych, przedstawiciele innych ras są zepchnięci na margines. Tę perspektywę Juan Andrés Arango oddaje formatem obrazu – 4:3. Biali i ich świat reprezentowani są przez tę część ekranu, która nie jest zagospodarowana. To, co widzimy, to wąskie pasmo dostępnych możliwości. I dla młodych ludzi nie jest to dobra wiadomość.
Świat "X 500" to świat ludzi obcych nawet wśród swoich, rozdartych pomiędzy tym, co pragmatycznie właściwe, a marzeniami. W tym bezwzględnym świecie bycie sobą jest najgorszą strategią przetrwania, ponieważ czyni z jednostki outsidera. A tymczasem niemal nieobecni, a jednak wyczuwalni w każdej minucie biali sprawiają, że tylko wataha, grupa, horda może dawać bezpieczeństwo. Niestety czasem cena przynależności może być straszliwie wysoka.
Arango opowiada w "X 500" o poszukiwaniu tożsamości. I jeśli chodzi o treść całość jest naprawdę intrygująca. Niestety to, co szwankuje, to sposób opowiadania. Arango nie potrafi zapanować nad materią filmową i wiele scen wypada niezdarnie. Szczególnie rzuca się to w oczy w opowieści o Marii. Ta postać - trochę wrażliwa, a trochę destrukcyjna - mocno traci w przyjętym przez reżysera sposobie narracji. Maria zamiast być bohaterką wielowymiarową jest raczej Jekyllem i Hyde'em. Jej zmiany humorów są na poziomie emocjonalnym nieczytelne i niewiarygodne. Tylko przejrzystość intencji na poziomie intelektualny sprawia, że zachowanie bohaterki można zrozumieć. Najkonsekwentniej poprowadzona jest opowieść meksykańska. Oczywiście aż zbyt łatwo przychodzi rozszyfrowanie podskórnych emocji, jakie rodzą się w bohaterach, ale przynajmniej widać tutaj próbę finezji ze strony reżysera.
Ocena: 6
Świat "X 500" to świat ludzi obcych nawet wśród swoich, rozdartych pomiędzy tym, co pragmatycznie właściwe, a marzeniami. W tym bezwzględnym świecie bycie sobą jest najgorszą strategią przetrwania, ponieważ czyni z jednostki outsidera. A tymczasem niemal nieobecni, a jednak wyczuwalni w każdej minucie biali sprawiają, że tylko wataha, grupa, horda może dawać bezpieczeństwo. Niestety czasem cena przynależności może być straszliwie wysoka.
Arango opowiada w "X 500" o poszukiwaniu tożsamości. I jeśli chodzi o treść całość jest naprawdę intrygująca. Niestety to, co szwankuje, to sposób opowiadania. Arango nie potrafi zapanować nad materią filmową i wiele scen wypada niezdarnie. Szczególnie rzuca się to w oczy w opowieści o Marii. Ta postać - trochę wrażliwa, a trochę destrukcyjna - mocno traci w przyjętym przez reżysera sposobie narracji. Maria zamiast być bohaterką wielowymiarową jest raczej Jekyllem i Hyde'em. Jej zmiany humorów są na poziomie emocjonalnym nieczytelne i niewiarygodne. Tylko przejrzystość intencji na poziomie intelektualny sprawia, że zachowanie bohaterki można zrozumieć. Najkonsekwentniej poprowadzona jest opowieść meksykańska. Oczywiście aż zbyt łatwo przychodzi rozszyfrowanie podskórnych emocji, jakie rodzą się w bohaterach, ale przynajmniej widać tutaj próbę finezji ze strony reżysera.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz