7 años (2016)
"7 años" to skromniejsza wersja "Metody". Tym razem są tylko cztery osoby i nie są nieznajomymi. To współwłaściciele firmy, która wpadła w tarapaty prawne. Grozi im to, że trafią do więzienia, ale bohaterowie znaleźli rozwiązanie: jedno z nich weźmie winę na siebie. Tylko które? Do tego potrzebny jest mediator. W ciągu kolejnych paru godzin wypranych zostanie sporo brudów. Każdy z zainteresowany chciałby bowiem, żeby winę wziął na siebie ktoś inny. Podczas słownych utarczek wszystkie chwyt są usprawiedliwione. A prawda, której nie chciało się znać, może wpłynąć na czyjąś decyzję.
Pierwsza hiszpańska produkcja Netflixa to kino skromne, w sumie bardzie teatr telewizji niż film. Pokazuje, że w życiu jak w mieście, potrzebny jest dobrze funkcjonujący system kanalizacyjny. Brudy przynależą bowiem do rynsztoka i powinny być trzymane z dala od reszty codzienności. Wbrew temu, co mówi mądrość ludowa, pranie brudów i oczyszczanie atmosfery nie zawsze służy wzajemnym relacjom. Wygarnięcie prawdy wiąże się bowiem z poważnymi konsekwencjami. Nie zawsze więzi są w stanie wytrzymać ten proces. Niby taka destrukcja jest zdrowa (a w każdym razie to wyczytać można w wielu poradnikach "psychologicznych"), bo pozwala na zgliszczach zbudować nową konstrukcję życiową, ustawioną na trwalszych posadach. Ale najpierw trzeba znaleźć siły, by zacząć odbudowę. No i wcale nie ma gwarancji, że fundamenty tym razem będą rzeczywiście solidniejsze. Za to straty są jak najbardziej realne i bolesne.
I dopóki twórcy "7 años" właśnie w tę stronę kierują opowieść, całość pomimo swojej skromności i realizacyjnej prostoty (czasami aż za bardzo, czego dowodem są dziwne problemy z dźwiękiem) wciąga. Niestety pod koniec zamiast konsekwentnie pociągnąć fabułę do najbardziej naturalnego końca, twórcy wybrali łatwiejsze i filmowo bardziej sztampowe rozwiązanie. Pewnie wydawało im się, że robią dobrze. U mnie niestety finał wywołał rozczarowanie.
Ocena: 6
Pierwsza hiszpańska produkcja Netflixa to kino skromne, w sumie bardzie teatr telewizji niż film. Pokazuje, że w życiu jak w mieście, potrzebny jest dobrze funkcjonujący system kanalizacyjny. Brudy przynależą bowiem do rynsztoka i powinny być trzymane z dala od reszty codzienności. Wbrew temu, co mówi mądrość ludowa, pranie brudów i oczyszczanie atmosfery nie zawsze służy wzajemnym relacjom. Wygarnięcie prawdy wiąże się bowiem z poważnymi konsekwencjami. Nie zawsze więzi są w stanie wytrzymać ten proces. Niby taka destrukcja jest zdrowa (a w każdym razie to wyczytać można w wielu poradnikach "psychologicznych"), bo pozwala na zgliszczach zbudować nową konstrukcję życiową, ustawioną na trwalszych posadach. Ale najpierw trzeba znaleźć siły, by zacząć odbudowę. No i wcale nie ma gwarancji, że fundamenty tym razem będą rzeczywiście solidniejsze. Za to straty są jak najbardziej realne i bolesne.
I dopóki twórcy "7 años" właśnie w tę stronę kierują opowieść, całość pomimo swojej skromności i realizacyjnej prostoty (czasami aż za bardzo, czego dowodem są dziwne problemy z dźwiękiem) wciąga. Niestety pod koniec zamiast konsekwentnie pociągnąć fabułę do najbardziej naturalnego końca, twórcy wybrali łatwiejsze i filmowo bardziej sztampowe rozwiązanie. Pewnie wydawało im się, że robią dobrze. U mnie niestety finał wywołał rozczarowanie.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz