Beyond the Reach (2014)
Biedny Jean-Baptiste Léonetti. Kiedy dostał ofertę z Hollywood, pewnie skakał pod sufit z radości. W końcu dla wielu twórców jest to ziemia święta. Ale teraz pewnie się wstydzi "Pojedynku na pustyni". Coś tak śmierdzącego na pustyni może zostawić tylko wielbłąd cierpiący na problemy gastryczne.
Zaczyna się obiecująco: Michael Douglas i Jeremy Irvine to nazwiska, które skusiły mnie do obejrzenia filmu. Jednak już po 15 minutach zacząłem mieć złe przeczucia. Fabuła zaczynała bowiem skręcać w kierunku tanich thrillerów sensacyjnych, dzięki którym dwie dekady temu trwały przy życiu wypożyczalnie kaset wideo. Tyle że w 9 na 10 przypadkach grały tam nieznane osoby lub specjaliści od kina klasy C. Skoro jednak w obsadzie są Douglas i Irvine, to wciąż miałem nadzieję, że przynajmniej Léonetti spróbuje dodać prościutkiej historii drugie dno.
Nadzieja umarła wraz z początkiem drugiego aktu. W tym momencie nie mogłem już dłużej ignorować faktu, że film nie ma żadnej logicznej fabuły. Pierwsze pół godziny stanowi zawiązanie akcji, ale następnie zostaje ono wyrzucone do kosza. Douglas z myśliwego, który przypadkowo zabił człowieka, ni stąd ni zowąd zmienia się w psychopatę, który kocha polować na ludzi. Jest zbyt dobrze przygotowany, by można to było uznać za przypadek.
Oczywiście taki film też mogło się fajnie oglądać. Léonetti jednak nie potrafił zmienić go w zabawną pulpę, głupią ale rozrywkową. Jest więc nudno. Jeden bohater się gapi, drugi dyszy. Kolejne sceny konfrontacji wypadają drętwo, pozbawione są ikry i wyobraźni. Jakby tego było mało, reżyser dodaje głównemu bohaterowi prorocze umiejętności i pozbawione sensu retrospekcje z życia z dziewczyną. Tylko zaśmieca to film i rozwadnia i tak rzadką już fabułę. Gdyby wszystko skondensować do 5-10-minutowej krótkometrażówki, byłoby w porządku. Pełen metraż jest trudny do zniesienia.
Ocena: 3
Zaczyna się obiecująco: Michael Douglas i Jeremy Irvine to nazwiska, które skusiły mnie do obejrzenia filmu. Jednak już po 15 minutach zacząłem mieć złe przeczucia. Fabuła zaczynała bowiem skręcać w kierunku tanich thrillerów sensacyjnych, dzięki którym dwie dekady temu trwały przy życiu wypożyczalnie kaset wideo. Tyle że w 9 na 10 przypadkach grały tam nieznane osoby lub specjaliści od kina klasy C. Skoro jednak w obsadzie są Douglas i Irvine, to wciąż miałem nadzieję, że przynajmniej Léonetti spróbuje dodać prościutkiej historii drugie dno.
Nadzieja umarła wraz z początkiem drugiego aktu. W tym momencie nie mogłem już dłużej ignorować faktu, że film nie ma żadnej logicznej fabuły. Pierwsze pół godziny stanowi zawiązanie akcji, ale następnie zostaje ono wyrzucone do kosza. Douglas z myśliwego, który przypadkowo zabił człowieka, ni stąd ni zowąd zmienia się w psychopatę, który kocha polować na ludzi. Jest zbyt dobrze przygotowany, by można to było uznać za przypadek.
Oczywiście taki film też mogło się fajnie oglądać. Léonetti jednak nie potrafił zmienić go w zabawną pulpę, głupią ale rozrywkową. Jest więc nudno. Jeden bohater się gapi, drugi dyszy. Kolejne sceny konfrontacji wypadają drętwo, pozbawione są ikry i wyobraźni. Jakby tego było mało, reżyser dodaje głównemu bohaterowi prorocze umiejętności i pozbawione sensu retrospekcje z życia z dziewczyną. Tylko zaśmieca to film i rozwadnia i tak rzadką już fabułę. Gdyby wszystko skondensować do 5-10-minutowej krótkometrażówki, byłoby w porządku. Pełen metraż jest trudny do zniesienia.
Ocena: 3
Komentarze
Prześlij komentarz