Footprints: El camino de tu vida (2016)
To mógł być naprawdę świetny film. Trasa, jaką przemierzają pielgrzymi odwiedzający grób św. Jakuba, to doskonały temat na wiele kinowych opowieści. Można w nich poruszać temat wiary (czy szerzej rozwoju duchowego i szukania swojego miejsca na Ziemi), przyjaźni i wspólnoty (jeśli wędruje się w kilka osób), egoizmie i altruizmie, spotkaniu z Obcym. Tymczasem Juan Manuel Cotelo zrobił proste kino propagandowe, które ma zachwalać uroki pielgrzymki, ostrzegać przed możliwymi trudami, ale tak je owijać w bawełnę, by nie zniechęcać potencjalnych uczestników przed wybraniem się na duchową wyprawę.
I od strony realizacyjnej nic złego o filmie nie mogę powiedzieć... No, prawie nic. Miejscami Cotelo stara się aż za bardzo uczynić swój dokument atrakcyjnym dla widza, ukryć gorzki smak propagandy. Stąd też są takie sceny, kiedy "Ślady stóp" wygląda raczej na film fabularny udający dokument, niż zapis wydarzeń, które miały miejsce naprawdę. Poszczególni uczestnicy wyprawy są pokazywani w zbyt pozytywnym świetle, są jakby wyidealizowanymi wersjami samych siebie. Nie zawsze wypada to autentycznie. Tym bardziej więc szkoda, że wyprawa jest pokazana bardzo ogólnikowo. Reżyser bombarduje pięknymi widokami i koncentruje się na pozytywach wyprawy.
Nie ma w tym jednak prawdy chociażby o fizycznym cierpieniu związanym z koniecznością codziennego przemierzania 30-40 kilometrów. Z napisów zamieszczonych na końcu filmu wynika, że siedmiu uczestników wymagało pomocy lekarskiej. Jednak nic z tego nie znalazło się w samym dokumencie. Co najwyżej kilka rzucanych jakby mimochodem uwag, że ktoś się słabiej poczuł, miał gorączkę albo bolały go kolana – nic, co sugerowałoby powagę tych zaburzeń.
Cotelo bardzo oględnie porusza też inne punkty kryzysowe (czy to w relacjach między członkami wyprawy czy też dotyczące wewnętrznych doświadczeń idących do Santiago de Compostela). Co niestety szkodzi przesłaniu. Bez pokazania przełamywania kryzysów, pokonywania słabości, wydobywania negatywnych emocji, ich przepracowywania i odrzucania, przesłanie o ważności duchowego doświadczenia jest puste i nie brzmi zbyt szczerze. A chyba nie o to tu chodzi.
Ocena: 5
I od strony realizacyjnej nic złego o filmie nie mogę powiedzieć... No, prawie nic. Miejscami Cotelo stara się aż za bardzo uczynić swój dokument atrakcyjnym dla widza, ukryć gorzki smak propagandy. Stąd też są takie sceny, kiedy "Ślady stóp" wygląda raczej na film fabularny udający dokument, niż zapis wydarzeń, które miały miejsce naprawdę. Poszczególni uczestnicy wyprawy są pokazywani w zbyt pozytywnym świetle, są jakby wyidealizowanymi wersjami samych siebie. Nie zawsze wypada to autentycznie. Tym bardziej więc szkoda, że wyprawa jest pokazana bardzo ogólnikowo. Reżyser bombarduje pięknymi widokami i koncentruje się na pozytywach wyprawy.
Nie ma w tym jednak prawdy chociażby o fizycznym cierpieniu związanym z koniecznością codziennego przemierzania 30-40 kilometrów. Z napisów zamieszczonych na końcu filmu wynika, że siedmiu uczestników wymagało pomocy lekarskiej. Jednak nic z tego nie znalazło się w samym dokumencie. Co najwyżej kilka rzucanych jakby mimochodem uwag, że ktoś się słabiej poczuł, miał gorączkę albo bolały go kolana – nic, co sugerowałoby powagę tych zaburzeń.
Cotelo bardzo oględnie porusza też inne punkty kryzysowe (czy to w relacjach między członkami wyprawy czy też dotyczące wewnętrznych doświadczeń idących do Santiago de Compostela). Co niestety szkodzi przesłaniu. Bez pokazania przełamywania kryzysów, pokonywania słabości, wydobywania negatywnych emocji, ich przepracowywania i odrzucania, przesłanie o ważności duchowego doświadczenia jest puste i nie brzmi zbyt szczerze. A chyba nie o to tu chodzi.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz