Ilegitim (2016)

Zaczyna się interesująco. Oto rodzinna kolacja. Jeden z synów zadaje ojcu pytanie na temat jego przeszłości. Okazuje się, że jako ginekolog w czasach komunistycznej dyktatury zgłaszał na policję kobiety, które chciały dokonać aborcji (która była w tym czasie prawnie zakazana). Wywiązuje się wielka kłótnia, podczas niej padło kilka ciekawych zdań, które wzbudziły moje nadzieje na interesujący dramat. Pomyślałem, że będzie to historia o tym, jaka jest różnica między działaniem zgodnie z własnymi przekonaniami, a byciem pomagierem opresyjnego systemu. Albo też gdzie kończy się prawo do prywatności, a zaczyna obowiązek odkrywania prawdy przed rodziną.

Niestety myliłem się. Już wkrótce na jaw wychodzi prawdziwy temat filmu i moją pierwszą reakcją było niedowierzanie. Pomyślałem, że oto widzę pierwsze objawy kryzysu rumuńskiego kina artystycznego: skończyły im się "normalne" problemy, które mogłyby się stać tematem ponurego dramatu egzystencjalnego, więc zaczynają wydziwiać próbując na siłę sprowadzać do poziomu szarej rzeczywistości najbardziej wydumane problemy.

Choć jednak temat jest może wybrany na siłę, to jego prezentacja jest wciąż na poziomie, do jakiego rumuńskie kino zdążyło mnie już przyzwyczaić. Ma też kilka niezłych kreacji aktorskich i parę dobrze napisanych dialogów. Całość jest produkcją solidną, której jednak szkodzą temat i niepotrzebnie doczepiony epilog.

Mimo wszystko chciałby zobaczyć jakąś głupią, komercyjną rumuńską papkę. Potrzeba mi detoksu od tych wszystkich ponurych dramatów. Tym bardziej, że w co drugim grają ci sami aktorzy i to w podobnych rolach (np. Adrian Titieni, który pojawia się tu i w niedawno przeze mnie widzianym "Egzaminie" w roli ojca zawodzącego swoje dzieci).

Ocena: 6