La pazza gioia (2016)
O pacjentach szpitali psychiatrycznych mówi się, że są niezdolni do życia na zewnątrz, że są niebezpieczni dla siebie lub/i innych. Ale to nie do końca prawda. Bohaterki "Zwariować ze szczęścia" do najstabilniejszych emocjonalnie nie należą. Trudno jednak nie być pod wrażeniem ich rezolutności, sprytu, zmysłu kombinowania, zaradności i tupetu. Aby osiągnąć swoje cele są w stanie wiele zdziałać. Są żywiołem wobec którego zwykli ludzie są bezradni. Jednak nie zmienia to faktu, że w świecie ludzi "normalnych" ciężko jest im przetrwać. Ich sposób doświadczania rzeczywistości pozostaje niekompatybilny, stąd są niezrozumiane, postrzegane jako destrukcyjne, męczące, niebezpieczne. Kiedy przypięta zostaje im łatka osoby chorej, życie w świecie szarych "zwyczajniaków" staje podwójnie nieznośne.
"Zwariować ze szczęścia" to komediodramat obyczajowy ze społecznym zacięciem i elementami filmu drogie. Znajdziecie tu echa "Thelmy i Louise" i podobnych opowieści o kobietach żyjących na krawędzi, ale odmawiających poddania się dyktatowi ogółu. Kiedy reżyser wprowadza nas w świat bohaterek, obraz jest niezwykle interesujący. Wspaniała Tedeschi i niezła Ramazzotti są barwnymi przewodniczkami po kolonii współczesnych trędowatych. Ale reżyser nie chce tylko malować obraz pewnej grupy, relacji między bohaterkami, nie wystarcza mu kreślenie intrygujących portretów psychologicznych. Dodał jeszcze wątek narracyjnych, który w jego oczach ma prowadzić narrację. I tak też robi, tyle tylko że sprowadza intrygujący film na manowce przeciętności. Im bliżej końca tym bardziej zaczyna dominować tani telenowelowy sentymentalizm. Bohaterki schodzą na drugi plan, by zrobić miejsce historii, która jest banalna i nieciekawa.
Ocena: 6
"Zwariować ze szczęścia" to komediodramat obyczajowy ze społecznym zacięciem i elementami filmu drogie. Znajdziecie tu echa "Thelmy i Louise" i podobnych opowieści o kobietach żyjących na krawędzi, ale odmawiających poddania się dyktatowi ogółu. Kiedy reżyser wprowadza nas w świat bohaterek, obraz jest niezwykle interesujący. Wspaniała Tedeschi i niezła Ramazzotti są barwnymi przewodniczkami po kolonii współczesnych trędowatych. Ale reżyser nie chce tylko malować obraz pewnej grupy, relacji między bohaterkami, nie wystarcza mu kreślenie intrygujących portretów psychologicznych. Dodał jeszcze wątek narracyjnych, który w jego oczach ma prowadzić narrację. I tak też robi, tyle tylko że sprowadza intrygujący film na manowce przeciętności. Im bliżej końca tym bardziej zaczyna dominować tani telenowelowy sentymentalizm. Bohaterki schodzą na drugi plan, by zrobić miejsce historii, która jest banalna i nieciekawa.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz