Rings (2017)
Pierwszy amerykański "Ring" był w porządku, ale zawsze byłem większym fanem japońskich części. Z tego też powodu nie czekałem jakoś specjalnie na "Rings". Tym bardziej, że kolejne wieści o masowych dokrętach i wielokrotnym przekładaniu daty premiery nie nastrajały zbyt optymistycznie. Oczywiście zawsze istniała szansa na miłą niespodziankę. Jak się jednak okazało, kasandryczne znaki były jak najbardziej wiarygodne.
"Rings" dzielnie walczy o tytuł jednego z najgorszych filmów kinowych tego roku. Choć technicznie zrobiony jest przyzwoicie i większych błędów nie uświadczy się. Na co jednak zda się warsztatowa sprawność, kiedy brakuje pomysłu? Rzecz jasna na nic.
Ten film przypomina mi najgorsze przypadki gier wideo, które reklamowane są jako "otwarte światy", a potem okazuje się, że masz liniową narrację i zero możliwości manewru. Tak właśnie prowadzona jest fabuła filmu. W teorii główna bohaterka jest detektywem nie z własnej woli. Niespokojny duch zmusza ją do sprawdzenia śledztwa, którego celem jest odkrycie losów zmarłej dziewczynki. W praktyce jednak bohaterka jest bezwolną lalką, która po prostu odhacza kolejne punkty narracji podane na tacy w formie wizji. Nie ma w tym napięcia, nie ma strachu, a ponieważ główna bohaterka jest posłusznym narzędziem, nie ma też żadnego zagrożenia. Historia toczy się liniowo, zostawiając widzom wiele czasu na rozkładanie całości na czynniki pierwsze. A to niestety działa na niekorzyści "Rings". Łatwo bowiem przychodzi zauważyć, że fabuła jest pełna dziur, że główny wątek pozbawiony jest sensu, że poszczególne sekwencje zaprzeczają sobie, że twórcy nie potrafią (lub nie chcą) stworzyć konsekwentnej mitologii, że Samara z pierwszych dwóch scen (i finału) ma niewiele wspólnego z Samarą ze środkowych partii filmu, że wszystkie ciekawe wątki i postaci są marginalizowane lub bezpardonowo usuwane. Nuda jest dominującym wrażeniem. W takiej postaci "Rings" nigdy nie powinno ujrzeć światła dziennego.
Ocena: 2
"Rings" dzielnie walczy o tytuł jednego z najgorszych filmów kinowych tego roku. Choć technicznie zrobiony jest przyzwoicie i większych błędów nie uświadczy się. Na co jednak zda się warsztatowa sprawność, kiedy brakuje pomysłu? Rzecz jasna na nic.
Ten film przypomina mi najgorsze przypadki gier wideo, które reklamowane są jako "otwarte światy", a potem okazuje się, że masz liniową narrację i zero możliwości manewru. Tak właśnie prowadzona jest fabuła filmu. W teorii główna bohaterka jest detektywem nie z własnej woli. Niespokojny duch zmusza ją do sprawdzenia śledztwa, którego celem jest odkrycie losów zmarłej dziewczynki. W praktyce jednak bohaterka jest bezwolną lalką, która po prostu odhacza kolejne punkty narracji podane na tacy w formie wizji. Nie ma w tym napięcia, nie ma strachu, a ponieważ główna bohaterka jest posłusznym narzędziem, nie ma też żadnego zagrożenia. Historia toczy się liniowo, zostawiając widzom wiele czasu na rozkładanie całości na czynniki pierwsze. A to niestety działa na niekorzyści "Rings". Łatwo bowiem przychodzi zauważyć, że fabuła jest pełna dziur, że główny wątek pozbawiony jest sensu, że poszczególne sekwencje zaprzeczają sobie, że twórcy nie potrafią (lub nie chcą) stworzyć konsekwentnej mitologii, że Samara z pierwszych dwóch scen (i finału) ma niewiele wspólnego z Samarą ze środkowych partii filmu, że wszystkie ciekawe wątki i postaci są marginalizowane lub bezpardonowo usuwane. Nuda jest dominującym wrażeniem. W takiej postaci "Rings" nigdy nie powinno ujrzeć światła dziennego.
Ocena: 2
Komentarze
Prześlij komentarz