Monsters: Dark Continent (2014)
"Strefa X 2" to jeden z tych filmów, które w zasadzie mogłoby się obyć bez elementów SF. Potwory nie są tu bowiem elementem istotnym dla fabuły. To raczej część dekoracji, która ma nadać całość dodatkowego kolorytu. Niestety takie podejście stało się wadą. Jak na kino SF oferuje za mało, jak na dramat wojenny za bardzo rozprasza uwagę.
Bo tak naprawdę "Strefa X 2" jest historią, która po usunięciu potworów byłaby niezwykle aktualna. Opowiada o doświadczeniach młodych mężczyzn, którzy żyją w miastach bez perspektyw, więc wojsko jest dla nich jedyną szansą na wyrwanie się i osiągnięcie czegoś w życiu. Tyle tylko, że cena jest niezwykle wysoka. Wysyłani są w odległe rejony świata, gdzie walczą z ludźmi, którzy w gruncie rzeczy są tacy, jak oni: bez szans na lepsze jutro po prostu próbują coś osiągnąć, utrzymać się na powierzchni. "Strefa X 2" stara się pokazać dramat wojny, jako doświadczenie graniczne, które konfrontuje nas z bezsensownością przemocy i bezdusznością śmierci.
I w sumie byłby to film całkiem w porządku, gdyby nie to, że wszystko jest tu straszliwie teatralne. Aktorom nie udaje się przekonać mnie do tego, bym uwierzył w prawdziwość tego, co widzę. Świadomość, że są to aktorzy, że deklamują monologi, które wydają się zbyt nabzdyczone na tekst, jakie można byłoby usłyszeć w polowej stołówce, towarzyszyła mi podczas całego seansu. A to zaś tworzyło przepaść między mną a bohaterami, przepaść niemożliwą do zignorowania.
Ocena: 5
Bo tak naprawdę "Strefa X 2" jest historią, która po usunięciu potworów byłaby niezwykle aktualna. Opowiada o doświadczeniach młodych mężczyzn, którzy żyją w miastach bez perspektyw, więc wojsko jest dla nich jedyną szansą na wyrwanie się i osiągnięcie czegoś w życiu. Tyle tylko, że cena jest niezwykle wysoka. Wysyłani są w odległe rejony świata, gdzie walczą z ludźmi, którzy w gruncie rzeczy są tacy, jak oni: bez szans na lepsze jutro po prostu próbują coś osiągnąć, utrzymać się na powierzchni. "Strefa X 2" stara się pokazać dramat wojny, jako doświadczenie graniczne, które konfrontuje nas z bezsensownością przemocy i bezdusznością śmierci.
I w sumie byłby to film całkiem w porządku, gdyby nie to, że wszystko jest tu straszliwie teatralne. Aktorom nie udaje się przekonać mnie do tego, bym uwierzył w prawdziwość tego, co widzę. Świadomość, że są to aktorzy, że deklamują monologi, które wydają się zbyt nabzdyczone na tekst, jakie można byłoby usłyszeć w polowej stołówce, towarzyszyła mi podczas całego seansu. A to zaś tworzyło przepaść między mną a bohaterami, przepaść niemożliwą do zignorowania.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz