Complete Unknown (2016)
"Nieznajoma" pokazuje, że człowiek jest niewolnikiem własnej natury i najczęściej w ogóle nie zdaje sobie z tego sprawy. W zdecydowanej większości przypadków ta niewola polega na niemożliwości zmiany samego siebie. Tak jest chociażby w przypadku Toma, który nie czerpie satysfakcji z własnej pracy, a mimo to jest o włos od podkopania związku z Raminą, ponieważ nie potrafi zdecydować się na porzucenie dotychczasowego życia i podążenie za żoną do Kalifornii.
Ale są też wyjątki, jak tytułowa nieznajoma. Jej problem jest odmiennego typu: to nieustająca potrzeba zmiany, bycia kimś nowym. Alice jest osobowościowym kameleonem. Potrafi w mgnieniu oka przepoczwarzyć się w kogoś zupełnie innego. I jest w tym tak przekonująca, że może tak wieść życie towarzyskie i zawodowe nawet przez długi czas. Aż do momentu, w którym poczuje się uwięziona przez oczekiwania innych, ich potrzeby i relacje emocjonalne.
To, czego inni jej zazdroszczą (i czego się boją), jej przychodzi bez trudu. Ale płaci za to brakiem stałości. Kiedy pojawia się egzystencjalne pytanie "Kim jestem?", w jej głowie jest pustka, której towarzyszy panika. W desperackiej próbie powstrzymania siebie samej przed zatraceniem się, powraca do życia mężczyzny, którego znała przed laty. Jego wspomnienia, ich przeszłość, może być liną ratunkową. Czy jednak kobietę stać będzie na to, by zawołać o pomoc? A mężczyznę, by jej tej pomocy udzielić?
Film Joshuy Marstona zbudowany jest na prostym planie kina niezależnego. Całość opiera się na dialogach i relacji, jaką aktorzy są w stanie wytworzyć. W przypadku "Nieznajomej" oba te elementy są na tyle dobrze wykonane, że całość przykuła moją uwagę. Kupiłem historię i dylematy, przed którymi stoją Alice i Tom. Spodobała mi się skromność obrazu, która jedynie podsyciła moje zainteresowanie. Shannon i Weisz to obsadowe strzały w dziesiątkę, a dynamika, jaką stworzyli bardzo dobrze zrobiła filmowi. Co prawda reżyserowi nie udało się wskoczyć na wyższy poziom przenikliwości, ale jak dla mnie film i tak jest w porządku.
Ocena: 6
Ale są też wyjątki, jak tytułowa nieznajoma. Jej problem jest odmiennego typu: to nieustająca potrzeba zmiany, bycia kimś nowym. Alice jest osobowościowym kameleonem. Potrafi w mgnieniu oka przepoczwarzyć się w kogoś zupełnie innego. I jest w tym tak przekonująca, że może tak wieść życie towarzyskie i zawodowe nawet przez długi czas. Aż do momentu, w którym poczuje się uwięziona przez oczekiwania innych, ich potrzeby i relacje emocjonalne.
To, czego inni jej zazdroszczą (i czego się boją), jej przychodzi bez trudu. Ale płaci za to brakiem stałości. Kiedy pojawia się egzystencjalne pytanie "Kim jestem?", w jej głowie jest pustka, której towarzyszy panika. W desperackiej próbie powstrzymania siebie samej przed zatraceniem się, powraca do życia mężczyzny, którego znała przed laty. Jego wspomnienia, ich przeszłość, może być liną ratunkową. Czy jednak kobietę stać będzie na to, by zawołać o pomoc? A mężczyznę, by jej tej pomocy udzielić?
Film Joshuy Marstona zbudowany jest na prostym planie kina niezależnego. Całość opiera się na dialogach i relacji, jaką aktorzy są w stanie wytworzyć. W przypadku "Nieznajomej" oba te elementy są na tyle dobrze wykonane, że całość przykuła moją uwagę. Kupiłem historię i dylematy, przed którymi stoją Alice i Tom. Spodobała mi się skromność obrazu, która jedynie podsyciła moje zainteresowanie. Shannon i Weisz to obsadowe strzały w dziesiątkę, a dynamika, jaką stworzyli bardzo dobrze zrobiła filmowi. Co prawda reżyserowi nie udało się wskoczyć na wyższy poziom przenikliwości, ale jak dla mnie film i tak jest w porządku.
Ocena: 6
Komentarze
Prześlij komentarz