It (20170
Nie miałem szczególnie wysokich oczekiwań wobec tego filmu, jako że ostatnie ekranizacje Kinga, jakie widziałem, były albo złe (ostatni sezon "Pod kopułą") albo bardzo złe ("Komórka"). Nie mogę więc powiedzieć, że jestem rozczarowany "To". Ale nie jest też tak, że Muschietti zdołał mnie pozytywnie zaskoczyć.
Choć jest tutaj parę rzeczy, których zdecydowanie się nie spodziewałem. Kiedy reżyser zapomina o tym, że kręci horror na podstawie Kinga, i przystaje, by przyjrzeć się bohaterom i ich wzajemnym relacjom, "To" robi się naprawdę interesujące. Jako opowieść o dorastaniu, o więzach przyjaźni i pierwszych zauroczeniach miłosnych, bywa naprawdę piękny. Szczególnie podobał mi się wątek Bena podkochującego się w Beverly. Spodobała mi się też letnia sekwencja nad jeziorem. Był w nich urok najlepszych obrazów typu "coming of age", jak na przykład "Królowie lata".
Niestety podobnych scen w "To" nie ma zbyt wiele. Zamiast tego twórcy serwują przejaskrawioną wersję konfliktu dzieci vs dorośli. Przejaskrawioną, ponieważ w "To" próżno szukać pozytywnych postaci dorosłych. Wszyscy oni są obleśni, perwersyjni, antypatyczni. Na tym niestety traci horror, a w szczególności postać Pennywise'a. Tańczący Klaun powinien być przerażającym bytem, istotą rodem z koszmarów, na sam widok której to widza przeszywałyby dreszcze. Tymczasem dla mnie bardziej przerażający byli ojcowie Beverly i Henry'ego oraz matka Eddiego. Na ich tle Pennywise wyróżniał się jedynie uzębieniem, a jeśli chodzi o wywoływanie niepokoju czy poczucia zagrożenia, ginął gdzieś na dalekim planie. A ponieważ stanowi on tytułową postać, taki stan rzeczy uznaję za fiasko całego przedsięwzięcia.
"To" próbuje też grać na nostalgii za latami 80. Niestety robi to zdecydowanie gorzej od "Stranger Things". Ekranizacja Kinga owszem ma wiele odniesień do tamtej epoki, ale są one ozdobnikami, a nie żywą tkanką całego projektu, jak to było w serialu Netfliksa.
Za to młoda obsada filmu sprawowała się całkiem nieźle. Choć tak naprawdę kibicować będę jedynie Sophii Lillis. Mam nadzieję, że "To" będzie dla niej trampoliną do prawdziwej aktorskiej kariery.
Ocena: 5
Choć jest tutaj parę rzeczy, których zdecydowanie się nie spodziewałem. Kiedy reżyser zapomina o tym, że kręci horror na podstawie Kinga, i przystaje, by przyjrzeć się bohaterom i ich wzajemnym relacjom, "To" robi się naprawdę interesujące. Jako opowieść o dorastaniu, o więzach przyjaźni i pierwszych zauroczeniach miłosnych, bywa naprawdę piękny. Szczególnie podobał mi się wątek Bena podkochującego się w Beverly. Spodobała mi się też letnia sekwencja nad jeziorem. Był w nich urok najlepszych obrazów typu "coming of age", jak na przykład "Królowie lata".
Niestety podobnych scen w "To" nie ma zbyt wiele. Zamiast tego twórcy serwują przejaskrawioną wersję konfliktu dzieci vs dorośli. Przejaskrawioną, ponieważ w "To" próżno szukać pozytywnych postaci dorosłych. Wszyscy oni są obleśni, perwersyjni, antypatyczni. Na tym niestety traci horror, a w szczególności postać Pennywise'a. Tańczący Klaun powinien być przerażającym bytem, istotą rodem z koszmarów, na sam widok której to widza przeszywałyby dreszcze. Tymczasem dla mnie bardziej przerażający byli ojcowie Beverly i Henry'ego oraz matka Eddiego. Na ich tle Pennywise wyróżniał się jedynie uzębieniem, a jeśli chodzi o wywoływanie niepokoju czy poczucia zagrożenia, ginął gdzieś na dalekim planie. A ponieważ stanowi on tytułową postać, taki stan rzeczy uznaję za fiasko całego przedsięwzięcia.
"To" próbuje też grać na nostalgii za latami 80. Niestety robi to zdecydowanie gorzej od "Stranger Things". Ekranizacja Kinga owszem ma wiele odniesień do tamtej epoki, ale są one ozdobnikami, a nie żywą tkanką całego projektu, jak to było w serialu Netfliksa.
Za to młoda obsada filmu sprawowała się całkiem nieźle. Choć tak naprawdę kibicować będę jedynie Sophii Lillis. Mam nadzieję, że "To" będzie dla niej trampoliną do prawdziwej aktorskiej kariery.
Ocena: 5
Komentarze
Prześlij komentarz