Borg McEnroe (2017)

"Borg/McEnroe. Między odwagą a szaleństwem" udowadnia, że tenis nie nadaje się na temat filmu. W krótkiej (nawet jeśli trwa półtorej, dwie godziny) fabule nie sposób uchwycić dramatyzm i emocje, jakie towarzyszą oglądaniu meczu. Janus Metz wyraźnie chciał przekonać widzów, że tenis jest sportem atrakcyjnym i ekscytującym. Ale sposób, w jaki pokazał słynny pojedynek na Wimbledonie, jasno pokazuje, że kompletnie nie rozumie uroku tego sportu. Szybkie cięcia, zamiast pełnych wymian, tylko fragmenty, zamiast całego kortu, dziwne kadry ograniczające się do pokazywania widowni albo skromnego urywka tego, co się naprawdę działo. Oglądając te sceny nie czułem tych emocji, które ledwie parę tygodni wcześniej przeżywałem oglądając absolutnie niewiarygodny, mający większą dramaturgię niż 99% filmów, pojedynek z US Open między Juanem Martínem del Potro a Dominikiem Thiemem.

Kiedy jednak twórcy schodzili z kortu i zaczynali się przyglądać bohaterom, film robił się o wiele ciekawszy. Co prawda Szwedzi mają rację dając mu u siebie tytuł "Borg". Postać Johna McEnroe jest zdecydowanie mniej rozbudowana i reżyser poświęca mu mało miejsca, ograniczając jego rolę i w scenach wimbledońskich i w retrospekcjach. Jednak Shia LaBeouf gra świetnie. Wydaje się urodzony do odgrywania buntowników, którzy jednak nie są tak silni i odporni, na jakich pozują w świetle jupiterów. Jego McEnroe jest całkiem bliski Jake'owi z "American Honey".

Podobał mi się też Sverrir Gudnason. Choć widziałem go już w paru filmach, dopiero jako Borg zapadł mi naprawdę w pamięć. Jego autystyczna kreacja, lekko aktorsko przerysowała, była czymś, co w pełni mi odpowiadało. Borg w jego interpretacji jest postacią niejednoznaczną, siłą wyjątkowo destrukcyjną, który jest swoim największym wrogiem. Dzięki niemu całość jest całkiem interesującą próbą przeniknięcia w mentalność gracza-zwycięzcy. I na tym polu obraz radzi sobie zdecydowanie lepiej niż w scenach czysto sportowych.

Ocena: 6